همچنین در بیان عشق امام به فرزندش حضرت علی اکبر که می­خواست برای رفتن به محاربه اجازه بگیرد نهایت اشتیاق ایشان بر فرزندش را، با اشاره به معشوق های مجازی مانند لیلی و مجنون بیان کرده است و به خاصیت عشق که سبب رنجوری قلب عاشق می­ شود با عنوان خون دل یاد کرده:

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

بیش از این بابا! دلــم را خـــون مکن

زادۀ لیــــلی مــرا مــجنون مکـن
(همان، ۳۱۵)

بیان ایهامی مجنون و ایهام تناسب با لیلی قابل توجه است ضمن اینکه حضرت علی اکبر در واقع امر نیز فرزند لیلی بوده است.
همانطور که پیشتر گفتیم شاعر در موارد متعدد در اشعارش تعابیر عاشقانه به کار برده؛ از جمله در شرح ماجرایی که مربوط به حضرت علی‌اکبر (علیه‌السّلام) و مناظره ایشان با امام (علیه‌السّلام) است، آن هنگام که از پدر برای راهی شدن به میدان اجازه می گیرد، این ابیات را در وصف علی‌اکبر سروده است:

ماهِ رویش، کرده از غیرت، عرق
بر رخ افشان کرده زلف پرگره
نرگسش سرمَست در غارتگری

همچو شبنم، صُبحدم بر گُــل وَرق
لاله را پوشیده از سُنبل، زره
سُوده مشک‌ تر، به گلبـرگ ‌ تری
(عمان، ۳۱۴)

که با آوردن واژگان و تعابیر: گل، زلف پر گره، لاله، سنبل و غیره معانی مورد نظر خویش را در زبانی عاشقانه بیان کرده است. چهرۀ علی اکبر (ع) را به ماه تشبیه کرده و یا به گل که عرق بر رویش نشسته سپس زلف او را به زرهی تشبیه کرده که چهرۀ چون لالۀ او را در بر گرفته است و بعد چشم او را به نرگس سرمست غارتگری مانند کرده است.
همچنین در بیت زیر از حضرت ابوالفضل با تعابیر صبا، عندلیب کوی عشق و طوطی حقیقت‌گوی عشق یاد می‌کند:

ای صــبا از عندلیب کوی عشق

ای تو، طــوطی حقیقت­گوی عشـق
(عمان،۳۰۲)

در اصطلاحات عرفانی صبا عبارت است از «نفخات رحمانی که از جهت مشرق روحانیت آید. نیز آنچه باعث بر خیر باشد»(سجادی، ۱۳۷۹: ۵۲۰). شاعر می‌گوید حضرت عباس عندلیب کوی عشق است و به حق رسیده و نفخات رحمانی با او ملازم و همراه گشته و طوطی حقیقت‌گوی عشق شده است.
شاعر در جایی که از شجاعت یا جنگاوری علی اکبر به عنوان مبارز میدان یاد می کند بجای استفاده از واژه های حماسی از تعابیر و اصطلاحاتی که خاصّ مضامین و محتوای عاشقانه است بهره می گیرد و رخ او را در زیبایی به گل و قد او را در رعنایی به سرو تشبیه می کند و از این هم پیشتر می رود و او را زیبا تر و لطیف تر از شقایق تشبیه می کند و همانطور که مرسوم است معشوق را به شمع و عاشقان را به پروانه اطراف آن همانند می کند. همچنین با تلمیحی به عاشق و معشوق مجازی چون لیلی و مجنون که در ادبیات فارسی و عرب بلند آوازه اند برای بیان دلبستگی بین علی اکبر و مادرش بهره جسته است:

علی اکبر به رخ چون گل و با قدّ چو سرو
عَلِمَ الله که شقایق نه بدان لطف و، سمن