زمانی که توان هوازی بر حسب کیلو گرم وزن بدن بیان می شود، معمولا نمره ها در بیشتر دوران کودکی کاهش می یابد. این میزان کاهش در دوره بلوغ شتاب می گیرد و می توان دلیل آن را ناکافی بودن برنامه تربیت بدنی در مدرسه ها و پشت میز نشینی کودک دانست. این امر سبب می شود آمادگی هوازی او کاهش یابد و بدتر شود(۲۴).
سازگاری عضلۀ اسکلتی با بار اضافی بستگی به ماهیت محرک دارد. ورزش با مقاومت زیاد و تکرار کم سبب هیپرتروفی عضله می شود. میتوز هسته های عضله بالغ بر اثر اعمال بار اضافی صورت نمی گیرد، با وجود این، به نظر می رسد که عضله حاوی نوعی مادۀ ذخیره هسته ای به شکل سلول های ساتلیت است. واکنش عضله نسبت به تمرین به طور غیر مستقیم با سن پس از بلوغ تناسب دارد و در زن ها کمتر از مرد ها است. رشد عضله تحت تاثیر تغذیه، ورزش، هورمون ها، کشش عضله و نرون های حرکتی قرار دارد و تمام این عوامل برای توسعۀ ظرفیت کار بافت های عضلانی فوق العاده مهم اند (۲).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

هم چنان که کودکان رشد می کنند، تعادل، چابکی و هماهنگی بهتری را همراه با تکامل عصبی بدست می آورند میلین دار شدن تار های عصبی باید پیش از حرکات عکس العملی و مهارتی کامل شوند، زیرا اگر میلین دار شدن انجام نشده باشد و یا ناکامل باشد، هدایت تکانه ها در طول یک تار عصبی، به طور قابل توجهی آهسته تر است (۵۵). رشد نرونی، مانند رشد عضله، نسبت به شرایط محیطی مانند تغذیه، ورزش و هورمون ها واکنش نشان می دهد. گرچه بافت نرونی هنگام مراحل بلوغ از قابلیت سازگار شدن برخوردار است، اما پس از بلوغ در برابر تغییرات محیطی، سازگاری کمتری در آن به وجود می آید. سیناپسها، دندریت ها، آکسون ها و جسم سلول ها قادر به ساز گاری نسبت به تغییرات محیطی در مراحل رشد هستند و این سازگاری تا اندازه ای در دوران بزرگسالی ادامه پیدا می کند. به طور کلی، شواهد نشان می دهند که ورزش می تواند در مراحل رشد و توسعه بافت استخوانی، عضلانی و عصبی مفید باشد (۲).
زمانی که ظرفیت هوازی (حداکثر اکسیژن مصرفی) بر حسب لیتر در دقیقه بیان می شود، بین کودکان و بزرگسالان با سطوح تمرینی مشابه، اختلاف کمتری وجود دارد. این اختلاف در درجه اول مربوط به کوچکتر بودن ظرفیت حداکثر برون ده قلبی کودکان می باشد. وقتی حداکثر اکسیژن مصرفی با توجه به اختلاف اندازه بدن بیان می شود، هیچ اختلافی در ظرفیت هوازی کودکان و بزرگسالان وجود ندارد و یا اختلاف کوچک است (۵۵). زمانی که توان هوازی بر حسب کیلو گرم وزن بدن بیان می شود، معمولا نمره ها در بیشتر دوران کودکی کاهش می یابد. این میزان کاهش در دوره بلوغ شتاب می گیرد و می توان دلیل آن را ناکافی بودن برنامه تربیت بدنی در مدرسه ها و پشت میز نشینی کودک دانست. این امر سبب می شود آمادگی هوازی او کاهش یابد و بدتر شود(۲۴).
ظرفیت بی هوازی در کودکان نسبت به نوجوانان و بزرگسالان بسیار کمتر است، که ممکن است در نتیجه کمتر بودن میزان آنزیم کلیدی گلیکولیز یعنی فسفو فروکتوکیناز باشد (۵۵). هر چه کودک رسیده تر می شود، توانایی اش برای افزایش ظرفیت بی هوازی گسترش می یابد. قدرت کافی بخش مهمی از آمادگی وابسته به سلامتی و عملکرد مطلوب فیزیولوژیک کودکان و بزرگسالان به شمار می رود. همچنین قدرت در بهبود عملکرد حرکتی، خود پنداره و عملکرد ورزشی کودکان و بزرگسالان سهم بارزی دارد. ولتمن و همکارانش ایمنی و اثر بخشی تمرینهای مقاومتی را در ۲۶ کودک نابالغ مطالعه کردند و هیچ مدرکی دال بر آسیب اپی فیز- استخوان یا عضله پس از یک برنامه تمرینی قدرتی کنترل شده ۱۴ هفته ای به دست نیاوردند. دکتر ولتمن نیز نتیجه گرفت که اجرای تمرین قدرتی کنترل شده با بهره گرفتن از وسایل و تجهیزات هیدرولیکی تمرینهای قدرتی، بدون خطر و حتی برای پسران نابالغ موثر است(۲۴).
۲-۲-۳. فعالیت بدنی
فعالیت بدنی رفتاری است که با صرف انرژی همراه است. میزان هزینه انرژی به نوع، شدت و مدت فعالیت بستگی دارد که این انرژی با توجه به عملکرد انقباض عضله اسکلتی در فعالیت های مختلف از راه های سوخت سازی متفاوت تامین می گردد. لذا می توان هزینه انرژی را به عنوان شاخص فعالیت بدنی در نظر گرفت. عوامل مختلفی از قبیل سن، اندازۀ بدن و سطح آمادگی بر میزان هزینه انرژی موثر است (۱۲).
فعالیت بدنی به هر گونه حرکت بدنی گفته می شود که توسط عضله اسکلتی تولید و منجر به افزایش هزینه انرژی نسبت به زمان استراحت می شود (۳۶).
نمو و بالیدگی، با تعامل ژن ها، هورمون ها و مواد غذایی حفظ می شود. این تعادل نه تنها بین خود این عوامل، بلکه با محیطی که کودک در آن زندگی می کند نیز، وجود دارد؛ بنابر این، منابع محیطی گوناگون در نمو و بالیدگی تاثیر می گذارند. از فعالیت بدنی غالبا به عنوان عامل موثر و مطلوب یاد می شود. عوامل محیطی دیگر که ممکن است بر نمو و بالیدگی اثر بگذارد، عبارت است از: وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده، سابقه بیماری، تعداد افراد خانواده و آب و هوا. برای ارزیابی نقش فعالیت بدنی منظم در نمو و بالیدگی ما باید به روند وابسته به سن و جنس در فعالیت بدنی در طول مراحل کودکی و نوجوانی توجه داشته باشیم. اطلاعات در خصوص سطح فعالیت کودکان و نوجوانان، اصولا بر پایه خاطرات، مصاحبه ها و پرسشنامه های استاندارد است. از بررسی های انجام شده در کودکان و نوجوانان آمریکای شمالی یا اروپا چندین روند استخراج شده است. سطح فعالیت، عموما از اواسط کودکی تا اوایل نوجوانی افزایش می یابد، اما بعد این روند کاهش پیدا می کند. این کاهش مخصوصا در پایان نوجوانی اتفاق می افتد و غالبا به دلیل نیاز های اجتماعی نوجوان، و انتخاب شغل (انتخاب از دبیرستان به یک حرفه و دانشگاه) است. سطح فعالیت پسران عموما از دختران بیشتر است و در فعالیت های بدنی در اواخر نوجوانی، پسران نسبت به دختران کاهش بیشتری را تجربه می کنند (۵۰).
اگر چه افزایش آمادگی و بهبود مهارت های حرکتی در فعالیت های بدنی اهمیت دارد، اما استفاده از فعالیت های بدنی به عنوان ابزاری برای افزایش رشد در دوران کودکی، مهمتر است (۶).
۲-۲-۳-۱. روش های ارزیابی سطح فعالیت بدنی
روش های متعددی برای برآورد سطوح فعالیت های بدنی از سوی محققان ارائه شده است. این روش ها به دو گروه تقسیم می شوند: ۱- روش های عینی(تجربی)^[۸] و ۲- روش های نظری ( خود گزارش)^[۹]. هر یک از این روش ها کاربرد های مختلفی دارند و با توجه به اندازه جامعه مورد مطالعه و اطلاعاتی که ارائه می کنند، مزایا و محدودیت هایی نیز دارند. از روش های نظری می توان به انواع پرسش نامه ها اشاره کرد. پرسش نامه ها از جمله روش های خود گزارشی هستند که در مطالعات فراگیر که نمونه آماری زیادی دارند نسبت به روش ها ی دیگراز ارجعیت برخوردارند. زیرا هم استفاده از آن ها آسان و کم هزینه است و هم سرعت اندازه گیری بیشتری نسبت به روش های دیگر دارند. این روش ارزیابی در فعالیت های کودکان که اغلب غیر قابل پیش بینی بوده و بازگویی، اندازه گیری و طبقه بندی آن ها با روش های اندازه گیری مستقیم سطوح فعالیت بدنی بسیار مشکل و وقت گیر می باشد، از ارجعیت برخوردار است. از این رو ، روش پرسش نامه در سال های اخیر مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. از روش های عینی می توان به دستگاه های شتاب سنج و گام شمار(پدومتر) اشاره کرد (۱۶).
دستگاه شتاب سنج (اَکتی گراف) دستگاه سبک و کوچک است که به کوچک ترین حرکات فرد حساس بوده و داده های خروجی آن نشان دهنده ی میزان و شدت حرکات فرد است. علاوه بر آن، تعداد گام های فرد نیز توسط دستگاه ثبت می شود (۴۴).
دستگاه گام شمار (پدو متر) دستگاه کوچکی است که تعداد قدم های فرد را به صورت کمی نمایش می دهد. این دستگاه به کمر متصل می شود یا داخل جیب قرار می گیرد و در حین پیاده روی و دویدن تعداد گام های پیموده شده، میزان کالری مصرف شدن و مسافت را محاسبه می کند (۴۴).
۲-۲-۴. آمادگی جسمانی
آمادگی جسمانی اصطلاحی با مفاهیم وسیع است که برای افراد مختلف، معنای متفاوت دارد؛ در نتیجه بیان یک تعریف دقیق از آن، کار ساده ای نیست. تعاریف مختلفی توسط مراکز و سازمانهای ورزشی و غیر ورزشی ارائه شده است که به مهمترین آنها اشاره می شود: در کارگاهی که در آمریکا برای مراکز کنترل بیماری بر پا شده بود، آمادگی جسمانی چنین تعریف شد:«مجموعه ای از ویژگیهای ذاتی و اکتسابی که توانایی اجرای فعالیت بدنی را تعیین می کند». سازمان بهداشت جهانی(WHO)^[10]، آمادگی جسمانی را «توانایی اجرای کار عضلانی به صورت رضایت بخش» تعریف می کند. دانشکده طب ورزش امریکا تعریف آمادگی جسمانی را چنین بیان می کند: «قابلیت اجرای سطوح متوسط تا شدید فعالیت بدنی بدون خستگی بی مورد و حفظ این قابلیت در سراسر دوره زندگی». انجمن آمادگی جسمانی و ورزش ریاست جمهوری امریکا، تعریف ذیل را، که به طور گسترده ای رواج یافته، بیان کرده است: «توانایی انجام فعالیت های روزانه با قدرت، هوشیاری، بدون خستگی بی مورد و با انرژی فراوان و لذت بردن از سرگرمی های اوقات فراغت وتوانایی رو به رو شدن با موارد اضطراری و پیش بینی نشده» (۴۸).
آمادگی جسمانی در معنای عام شامل ویژگی ها، نشانه ها و رفتار هایی است که بیانگر سلامتی بوده و شخص را قادر می سازد تا زندگی بهتر داشته و از بیماری ها به دور باشد (۵۶).
از آنجا که زندگی امروزی، به هزینه انرژی بسیار کمی نیاز دارد و انسان نیز فراغت خود را به صورت غیر فعال می گذراند، بعضی محققان غیر از موارد اشاره شده در تعریف بالا، سه دلیل دیگر را نیز برای برخورداری از آمادگی جسمانی بیان داشته اند:
۱) کمک برای پیشگیری از بیماری های ناشی از کم تحرکی ( مانند بیماری قلبی، فشار خون، دیابت، پوکی استخوان و مانند آنها)؛
۲) رسیدن به حداکثر ظرفیت های ذهنی؛
۳)داشتن احساس خوشایند؛ پر انرژی و سبک بال بودن. بنابر این به طور خلاصه، آمادگی جسمانی برخورداری از یک حالت انرژی پویا و سر زنده بودن و به معنی این است که سیستم های مختلف بدن سالم هستند و کارایی خوبی دارند، به طوری که شخص قادر است فعالیت های روزانه و سرگرمی های فعال اوقات فراغت را بدون خستگی بی مورد حتی در موارد اضطراری پیش بینی نشده انجام دهد. غیر از پرورش جسمانی، قدرت عضلانی و استقامت، آمادگی جسمانی به عملکرد توام با کارایی در ورزش و فعالیت های جسمانی ویژه، اشاره دارد (۴۸).
اگر چه نیاز افراد به آمادگی جسمانی به کار مورد نظر و همچنین ظرفیت شخص برای انجام آن کار بستگی دارد، هر شخص برای تندرستی، به حداقل میزان آمادگی جسمانی نیاز دارد که این حداقل برای همه قابل حصول است؛ بنابر این آمادگی جسمانی در افراد مختلف و با توجه به نیاز هرفعالیت ویژه متفاوت است. برای مثال ورزشکاران رقابتی، باید به طور مداوم روی پرورش قدرت، استقامت، انعطاف پذیری، سرعت و کارایی قلبی- تنفسی خود کار کنند؛ در حالی که ورزشکاری که تا مدرسه یا محل کار خود با دوچرخه می رود، برای حفظ میزان آمادگی جسمانی خود تلاش کمتری می کند. به همین ترتیب، کسی که در آخر هفته به پیاده روی می رود، به سطح مختلفی از آمادگی جسمانی نسبت به یک کوهنورد یا ورزشکار معلولی که با صندلی چرخدار مسابقه می دهد، نیاز دارد. به هر حال آنچه اهمیت دارد این است که آمادگی جسمانی قابل ذخیره شدن نیست و به تمرین مداوم نیاز دارد (۴۸).
۲-۲-۴-۱. اجزاء آمادگی جسمانی
ایفرد با توجه به دو هدف کلی آمادگی جسمانی، یعنی هدف تندرستی و هدف مهارتی، عوامل آمادگی جسمانی را نیز به دو طبقه تقسیم کرده است که عبارتند از: عوامل وابسته به تندرستی؛ و عوامل وابسته به مهارت حرکتی (۴۸).
در آمادگی وابسته به تندرستی، به توسعه کیفیت های مورد نیاز برای اجرای خوب عملکرد و همچنین حفظ شیوه زندگی سالم، توجه می شود؛ بنابر این در مباحث تندرستی، منظور از آمادگی جسمانی، این نوع آمادگی است. عوامل این نوع آمادگی عبارتند از: قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، استقامت قلبی – تنفسی، انعطاف پذیری و ترکیب بدن.
در آمادگی وابسته به مهارت حرکتی، به توسعه کیفیت های مورد نیاز برای اجرای بهتر ورزش ها و دیگر فعالیت های جسمانی توجه می شود؛ به همین دلیل بعضی مواقع به این نوع آمادگی، آمادگی حرکتی نیز می گویند. عوامل این نوع آمادگی عبارتنداز سرعت، توان، تعادل، چابکی، سرعت عمل و هماهنگی بین حرکات. عوامل هر دو نوع آمادگی، با هم هم پوشانی دارند؛ برای مثال استقامت قلبی – تنفسی، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی،انعطاف پذیری و ترکیب بدن، برای زندگی سالم ضروری هستند؛ اما در عین حال در عملکرد مهارت های حرکتی نیز مهم هستند؛ به هر حال میزان افزایش هر یک از این عوامل، با توجه به نوع فعالیت جسمانی متفاوت است (۴۸).
- عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی
به توسعه کیفیت های مورد نیاز برای اجرای خوب عملکرد و همچنین حفظ شیوه زندگی سالم، توجه می شود؛ بنابر در این مباحث تندرستی، منظور از آمادگی جسمانی، این نوع از آمادگی است. عوامل این نوع آمادگی عبارتند از: استقامت قلبی- تنفسی: معنای کلمه استقامت یعنی پایداری و در اصطلاح ورزشی، به مدت زمانی که فرد بتواند فعالیتی را با شدت معین اجرا کند، گفته می شود (۴). و به طور کلی به دو بخش استقامت عضلانی و استقامت قلبی- تنفسی تقسیم می شود (۴۸). به توانایی بدن برای انجام تمرین و فعالیت بدنی طولانی و بدون توقف استقامت قلبی- تنفسی گفته می شود. در بین بخش های مختلف آمادگی جسمانی، آمادگی قلبی- تنفسی به خاطر آنکه فواید فراوانی برای تندرستی و افزایش طول عمر دارد، از اهمیت فراوان تری برخوردار است به خاطر داشته باشید که آمادگی قلبی_تنفسی نیاز به قلب قوی، ریه های سالم دارد. بهتر است این نکته را هم بدانید که این عامل علاوه بر انجام تمرین منظم و طولانی، توسط برخی عوامل دیگر نیز تحت تاثیر قرار می گیرد. پژوهشگران نشان داده اند که وراثت، تیپ بدنی، میزان فعالیت روزانه، سن و جنسیت نیز می تواند بر آن تاثیر بگذارد. همچنین گزارش شده پس از سن ۲۵ سالگی از آمادگی قلبی_تنفسی کاسته می شود که به علت تغییرات قلبی است. اگر تمرینات منظمی را انجام دهید، می توانید این حالت را به تاخیر انداخته و از قلب و ریه سالمی برخوردار شوید. این حالت می تواند در شرایط اضطراری که نیاز دارید کاری را برای مدتی طولانی انجام دهید، به شما کمک کند (۳۱).
استقامت عضلانی: توانایی عضلات برای انجام یک حرکت بدون اینکه خسته شوید، استقامت عضلانی نامیده می شود. بین قدرت و استقامت عضلانی ارتباط نزدیکی وجود دارد. افرادی که از استقامت و قدرت عضلانی مطلوبی برخوردارند، قامتی صاف و اندامی مقاوم دارند و احتمال ابتلا به عوارضی مانند کمر درد در آنها پایین است (۳۱).
انعطاف پذیری: توانایی حرکت آزادانه، بدون محدودیت و بدون درد در سر تاسر دامنه حرکتی یک مفصل یا گروهی از مفاصل (۴۸).
انعطاف پذیری به عنوان یکی از قابلیت های مهم آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی است (۳۴، ۴، ۵). ولی این بدان معنا نیست که این قابلیت در آمادگی وابسته به مهارت اهمیتی ندارد (۴۸). یک فرد برای اینکه در طول زندگی خود بخواهد زندگی روان و سالمی را پشت سر بگذارد، لازم است تا از یک سطح انعطاف پذیری مطلوبی برخوردار باشد. بسیاری از ناراحتی های حال حاضر افراد جامعه به دلیل کم تحرکی بوده، که انعطاف پذیری از جمله عوامل تاثیرپذیر آن است (۴).
انعطاف پذیری را به دو گونه ایستا و پویا می توان تقسیم کرد و اظهار نمود که انعطاف پذیری پویا به توانایی اجرای حرکت های تند وتیز بدن که تکرار آن موجب نرمی عضلات می شود مربوط است. در روش ایستا باید عضلات مخالف چند لحظه به حالت انقباض بماند تا عضلات موافق به کشش وادار شوند، هر چه مدت انقباض عضله مخالف بیشتر باشد طول کشش عضله موافق بیشتر خواهد بود (۲۱).
برای توسعه و گسترش انعطاف پذیری مفاصل بدن، تکنیک های کششی زیادی وجود دارد. تمرینات کششی تمریناتی هستند که با حفظ استحکام مفصل، سعی در بالا بردن ظرفیت دامنه حرکتی آن دارد. سه روش کلی برای اجرای تمرینات کششی وجود دارد. انجام هر یک از این روش ها، مستلزم دانستن اطلاعات مربوط به آن است تا از بروز آسیب ها جلوگیری شود و ضمنا به اهداف مورد نظر نیز نائل آئیم. روش های اجرای تمرینات کششی عبارتند از:
۱)کشش ایستا (ساکن)^[۱۱]
۲) کشش پویا^[۱۲]
۳) کشش ^[۱۳]PNF (4)
قدرت عضلانی: توانایی یا ظرفیت یک عضله یا گروه عضلانی برای تولید حداکثر نیرو در یک نوبت علیه یک مقاومت در سراسر دامنه کامل حرکتی (آمادگی جسمانی گائینی). قدرت غالبا به وسیله وزنه ای که می توانید بلند کنید، اندازه گیری می شود. اگر قدرت مناسبی داشته باشید، می توانید کار های روزمره تان را به خوبی انجام دهیدو همه نیروی خود را بکار برید (۳۱).
هر چه اندازه عضله بزرگتر و تعداد واحد های حرکتی فعال بیشتر و همچنین واحد های حرکتی فعال از نوع تند انقباض باشد، کارایی عصبی- عضلانی بالاتر باشد و عوامل بیو مکانیکی (زاویه مفصل، راستای تولید نیرو) در وضعیت مطلوب تری باشد، نیروی تولید شده در عضله بیشتر است (۴۸).
ترکیب بدن: یعنی نسبت چربی و بافت خالص بدن به کل وزن بدن. تعادل نسبی این اجزا، بهترین شاخص برای سنجش سطح آمادگی شما نسبت به عمل متداول وزن کشی است. مقدار چربی مناسب بدن در بیست سالگی برای مردان حدود ۱۲ تا ۱۷ درصد و برای زنان تقریبا ۱۹تا ۲۴ در صد است (۵۱). ترکیب بدنی به نوعی کنترل وزن به حساب می آید. اگر وزن بدن از حد مطلوب خود خارج شود، مطمئناً شرایط ویژه ای برای فرد به وجود خواهد آمد. افزایش چربی زیر پوستی ابتدا اضافه وزن و در نهایت چاقی را به دنبال دارد. همین طور ممکن است که فرد به دلیل مشکلاتی، به کاهش وزن و لاغری دچار باشد (۴۸). بافت های عضلانی _ عصبی، استخوان ها، رباط ها، وترها، پوست، مواد معدنی و چربی ترکیب بدن را تشکیل می دهند(۳۰).
- آمادگی وابسته به مهارت حرکتی
باتوجه به پیشرفت فقر حرکتی در انسان های کنونی که در کودکان و نوجوانان نیز برجسته شده، تعریف سلامتی ظریف تر شده است. به گونه ای که در نگرش های قدیم، بهره مندی از آمادگی قلبی– تنفسی و ترکیب بدن محور های اصلی تعریف سلامتی به شمار می آمدند، ولی اکنون قابلیت هایی هم چون آمادگی عضلانی و هماهنگی عصبی – عضلانی نیز در این تعریف گنجانده شده اند. یعنی غیر از کمیت فعالیت بدنی، به کیفیت آن نیز توجه شده است. عوامل آمادگی حرکتی(توان، چابکی، تعادل، هماهنگی عصب و عضله و سرعت حرکت) نیز به عوامل وابسته به سلامتی افزوده شدند و اهمیت تمرینات ترکیبی و موزون به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی، برجسته شد (۲۵).
به توسعه کیفیت های مورد نیاز برای اجرای بهتر ورزش ها و دیگر فعالیت های جسمانی توجه می شود؛ به همین دلیل بعضی مواقع به این نوع آمادگی، آمادگی حرکتی نیز می گویند. عوامل این نوع آمادگی عبارتند: سرعت: توانایی اجرای یک حرکت ویژه با سرعت بسیار زیاد. توان: توانایی تولید مقدار زیادی نیرو علیه یک مقاومت معین در زمانی کوتاه. چابکی: توانایی تغییر مسیر سریع و دقیق بدن، حین فعالیت. هماهنگی عصبی- عضلانی: توانایی تلفیق احساس دیداری، شنیداری و گیرنده های عمقی با عملکرد حرکتی برای ایجاد حرکت دقیق، روان و ماهرانه. تعادل: توانایی حفظ توازن بدن در حال حرکت یا در حالت ایستاده. زمان عکس العمل: زمان مورد نیاز برای ایجاد یک پاسخ دقیق و مناسب فیزیولوژیک یا مکانیکی به بعضی تحریکات خارجی (۴۸).
جدول ۱-۲- تعریف اجزای آمادگی جسمانی (۴۸)