• ورزش باشگاهی: باشگاه ها معمولاً به وسیله جمعی از افراد با علایق مشترک ساخته می شود. باشگاه ها از نظر برنامه با هم تفاوت دارند و اعضای آن نوع فعالیت را مشخص می کنند (سعیدی و همکاران، ۱۳۹۰: ۲۳۴).

۲-۲-۷- انگیزه های گرایش به ورزش همگانی

• کسب نشاط و احساس لذت

• ایجاد معنویت ها در برابر بیماری ها

• لمس فوائد و آثار مثبت ورزش

• فرح بخشی و بی خطر بودن

• انگیزه نیاز به فعالیت بدنی

• تخلیه انرژی و دفع سموم

• کاهش وزن

• برخورداری از عواطف اجتماعی

• درمان بیماری های جسمی و روانی

• کم هزینه بودن

• گریز از مشکلات زندگی

• ارتقاء بعد مذهبی و عبادی

• برخورداری از بهداشت روانی

• پر کردن اوقات فراغت

• تبلیغ رسانه های گروهی

• برخورداری از اندامی متناسب و عضلانی

• عدم توانایی در انجام ورزش های قهرمانی

• محیط زیبا و با صفای ورزش همگانی

• وجود مربیان با تجربه و با معلومات

• دریافت جایزه و پاداش

• شادابی و لاغر شدن

• تقویت روحیه

• درمان دردها

• جلوگیری از پیری زودرس

• رفع ناراحتی های عصبی

• تأثیرات مثبت روانی-اجتماعی

• با گروه دوستان بودن

• کاهش استرس و فشار روانی

• بهبود وضعیت فکری و ذهنی

• بهبود اعتماد به نفس

• آزادی

• تأثیر مثبت بر فعالیت های درسی

• کاهش فشارهای زندگی

• اجتماعی بودن و مقبولیت اجتماعی (ارتباط اجتماعی)

• هیجان کسب تجارب از طبیعت و فرار از کار روزمره ( همان: ۲۳۵-۲۳۴).

۲-۲-۸- ویژگی فضاهای ورزشی
فضاهای ورزشی گونه ای فضای اجتماعی در سکونت گاه های انسانی است (کریمی صالح، ۱۳۸۵: ۱). فضاهای ورزشی شامل ورزشگاه ها، سالن های ورزشی، باشگاه های تندرستی و بدنسازی، زمین های ورزشی درون شهری و محله ای، (فضاهای غیرهنجارمند ورزشی همچون خیابان ها و زمین های بایر محل فوتبال درون فضاهای آموزشی و…) این فضاها اغلب ایجاد خرده فرهنگ ها و روابط ویژه می کنند (فکوهی، ۱۳۸۷: ۲۶۸). در فضاهای ورزشی کارکردهای ذیل جریان دارند:
- حضور همزمان و متراکم جمعیت پرشمار انسانی
- گذران اوقات فراغت و تفریح اهالی شهرهای بزرگ و کلان شهرها
- ارتباطات چهره به چهره
- انجام مسابقات و رقابت های ورزشی بین گروه های جمعیتی
- برگزاری میتینگ ها و گردهمائی های غیر ورزشی با اهداف اجتماعی و گاهاً سیاسی (کریمی صالح، ۱۳۸۵: ۱).
۲-۲-۹- نقش و وظیفه شهرداری در برنامه ریزی و مدیریت فضاهای ورزشی در ایران
امروزه، ورزش به عنوان یکی از مؤثرترین و کاراترین ابزار تربیتی و پرورشی جهت عموم افراد جامعه به شمار می رود و ضرورت گسترش و تعمیم آن به ویژه برای جامعه پویا و بالنده ما، ضرورتی محسوس و اجتناب ناپذیر محسوب می شود (مراکز ورزشی، ۱۳۷۶: ۱). کمبود فضاهای ورزشی و توزیع نشدن بهینه و صحیح آنها با توجه به میزان جمعیت مناطق شهری، و نیز ناکافی بودن منابع مالی دولتی برای توسعه ی مناطق ورزشی، یکی از بزرگترین مشکلات پیش روی شهرها، به ویژه شهرهای بزرگ است (حمیدی، ۱۳۹۲: ۱۳۹). خوشبختانه در سال های اخیر سیاست ساخت اماکن ورزشی در کشور برخوردار از مجتمع های ورزشی می باشد و طبقات اجتماعی به طور اختصاصی در ساخت امکانات ورزشی از همدیگر سبقت جسته اند (آراولسون، ۱۳۸۴: پیشگفتار).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

شهرداری در تمامی مقوله های زندگی شهروندی حضور داشته و با توجه به نقش بسیار عمیق و مؤثر ورزش بر سلامت، شادابی و نشاط، و همچنین کاهش معضلات اجتماعی زندگی شهروندی دارد (حمیدی، ۱۳۹۲: ۵۸)، شهرداری با بهبود مستمر و درازمدت وضعیت اجتماعی، با دیدگاه تضمین سلامتی و کیفیت زندگی تمامی کسانی که در آن محیط خاص سکونت دارند، به سلامتی دست می یابد (دماری، ۱۳۹۲: ۲۹). بر اساس بند ۲۱ از ماده ی ۵۵ قانون شهرداریها، احداث ورزشگاه، یکی از وظایف شهرداری به شمار می رود، اما به موجب قانون تأسیس سازمان تربیت بدنی (مصوب خرداد ۱۳۵۰) و تغییرات بعدی آن، سرپرست اصلی ورزش کشور، سازمان تربیت بدنی قلمداد شده است. مفاد این قانون نشان می دهد، وظیفه احداث ورزشگاه توسط شهرداری ملغی نشده است. به موجب ماده ی این قانون، سازمان تربیت بدنی ایران به منظور پرورش نیروی جسمانی و تقویت روحیه ی سالم در افراد کشور و توسعه و تعمیم ورزش و هماهنگ ساختن فعالیتهای تربیت بدنی و تفریحات سالم و همچنین ایجاد و اداره ی مراکز ورزشی تأسیس می شود. بنابراین، ملاحظه می شود، که وظیفه این سازمان در وهله ی اول، ایجاد هماهنگی در امور تربیت بدنی و در مرحله ی بعدی، احداث و اداره ی این گونه مرکزهاست. از بدو تأسیس این سازمان نیز سیاست سازمان، بهره گیری از مشارکت مردم و سایر سازمانها، در احداث و اداره ی مراکز ورزشی بوده است. آیین نامه ی تأسیس باشگاههای ورزشی (موضوع تصویب نامه ی شماره ی۹۹۶۰-۳۱/۴/۱۳۵۲ هیأت وزیران) و قانون اجازه ی تأسیس باشگاه ورزشی و ورزشگاه توسط مردم با نظارت دولت (مصوب ۱۸ دی ۱۳۶۹) با این سیاست همسو هستند.