این تحقیق در سال ۱۳۸۸، در شهر همدان و در شرایط گلخانهای (گلخانه گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه بو علی سینا)، انجام شد. مختصات محل آزمایش به شرح زیر است:
طول جغرافیایی: ۲۸/۴۸ درجه
عرض جغرافیایی: ۴۸/۳۴ درجه
ارتفاع از سطح دریا: ۱۸۲۱ متر
۲-۱- مواد گیاهی مورد استفاده در آزمایش استحصال دود گیاهی
در این تحقیق، گیاه دارویی خاکشی (Sisymbrium irio) در آزمایش تولید دود، مورد استفاده قرار گرفت و به این منظور مخلوطی از اندامهای هوایی تازه و خشک (ساقه، برگ و گل) این گیاه از رویشگاههای خودروی محوطه اطراف دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلیسینای همدان جمع آوری گردید. به منظور سوزاندن و استحصال دود از این گیاه دارویی، اندام های هوایی جمع آوری شده این گیاه، در دمای محیط خشک گردید.
بذور ۳ گونه گیاه دارویی شامل توت روباهی، سرخارگل و بابونه از شرکت پاکان بذر اصفهان تهیه گردید. برای برطرف کردن نیاز احتمالی بذور به سرمادهی جهت بهاره سازی، قبل از هر آزمایشی ۹ روز در دمای ۵- ۰ درجه سانتیگراد پیش سرمادهی شدند.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۲-۲- روش اجرای آزمایش
۲-۲-۱- آزمایش عصاره دودی
در این روش، دود حاصل از سوختن ۵۰۰ گرم از گیاه مربوطه از یک مخزن حاوی آب مقطر عبور داده شد. به طوریکه دود در آب مقطر به صورت یک محلول دود-آب (smoke-water) در آمد و این محلول دود-آب که به رنگ زرد می باشد، طی یک فرایند شیمیایی با بهره گرفتن از اتر (برای جداسازی مواد موثره دود)، محلول مولار جوش شیرین (برای حذف اسیدهای قوی) و محلول مولار سود (برای حذف اسیدهای ضعیف)، برای استخراج عصاره دودی، مورد استفاده قرار گرفت (اسپارگ و همکاران، ۲۰۰۶). پس از استحصال عصاره دود، این عصاره با آب مقطر در غلظت های مختلف ۱، ۲/۰، ۱/۰، ۰۱/۰ و ۰۰۲/۰ رقیق گشته و در ظرفهایی جداگانه نگهداری شد.
آزمایش مطالعه اثر تیمار عصاره دودی، درقالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با ۳ تکرار و ۶ تیمار غلظت عصاره دودی (۰، ۱، ۲/۰، ۱/۰، ۰۱/۰ و ۰۰۲/۰) برای هر گونه گیاهی، بهطور جداگانه انجام گرفت.
۲-۲-۱-۱- روش اجرای مراحل جوانهزنی:
قوه نامیه بذور قبل از شروع آزمایش تعیین شد. به این منظور، پتریدیشها قبل از استفاده به مدت ۲۴ ساعت با هیپوکلریت سدیم ضدعفونی شدند. برای هر یک از گیاهان مورد مطالعه، تعداد شش پتریدیش که هرکدام تقریباً حاوی ۱۰۰ بذر بود، در نظر گرفته شد. پتریدیشها هرکدام توسط یک غلظت از عصاره دودی به مدت یک ساعت تیمار شدند. لازم به ذکر است که در تیمار شاهد به جای عصاره دود از آب مقطر استفاده شد.
پس از اتمام مدت زمان تعیین شده، بذور از پتری دیش‌ها خارج و با آب مقطرشسته شدند. بذرها با هیپوکلریت سدیم۱۰ درصد ضدعفونی شدند و سپس به طور تصادفی، تعداد۲۰ عدد بذر از هر گروه، جداگانه در سه پتری دیش‌ جدید (واحد آزمایشی) روی دو لایه کاغذ صافی واتمن قرار داده شدند و این بار cc5 آب مقطر به هر پتری دیش اضافه گردید. برای جلوگیری از بیماریهای قارچی، ضدعفونی بذور با بهره گرفتن از قارچکش بنومیل دو در هزار انجام گرفت و سپس پتریدیش‌‌ها جهت جوانه‌زنی به اتاقک رشد منتقل شدند. شرایط اتاقک رشد به صورت ۱۶ ساعت روشنایی، ۸ ساعت تاریکی، دمای ۲۵ درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی ۷۰ درصد تنظیم شد. شمارش بذور از آغاز جوانه‌زنی به مدت ۷ روز انجام شد و معیار جوانه‌زنی یک بذر، خروج ریشهچه به میزان یک میلیمتر، در نظر گرفته شد. پس از پایان دوره جوانه‌زنی، صفاتی همچون طول ساقه‌‌چه، طول ریشه‌چه و وزن گیاهچه  بذور جوانه‌زده اندازه گیری شد.
۲-۲-۱-۲- روش اجرای مراحل اندازه گیری صفات رشدی
برای ارزیابی صفات رشدی گیاهان مورد نظر، تمام مراحل تیمار بذرها عیناً مانند مرحله قبل (۲-۳-۱-۱) تکرار شد. پس از شستشوی بذرها از عصاره دودی، بذرها به گلدانهایی با قطر ۲۵ و ارتفاع ۳۰ سانتیمتر منتقل شدند. در هر گلدان ۱۰ عدد بذر کشت گردید و از هر تیمار سه تکرار در نظر گرفته شد. پس از سبز شدن گیاهچهها در مرحله چهار برگی، اقدام به تنک کردن گلدانها گردید و در همه گلدانها تعداد ۵ بوته جهت نمونهگیریهای بعدی نگهداری شد.
به منظور مبارزه با آفت شته در بابونه به توصیه کارشناسان از سم متاسیستوکس به میزان دو در هزار و نیز برای مبارزه با سفیدک سطحی در گیاه توتروباه از سم بنومیل به میزان دو در هزار استفاده شد.
۲-۲-۲- آزمایش دود آئروسل
اندام های هوایی تازه و خشک گیاه خاکشی جمع آوری شده در یک مخزن فلزی سوزانده شد و دود حاصل از آن توسط لولهای که در طرف دیگر آن یک فن دمنده قرار داشت به یک محفظه برزنتی مکعبی به ابعاد ۸۰*۸۰*۸۰ سانتیمتر هدایت گردید. در داخل این محفظه، بذرهایی که به منظور جذب بهتر دود به مدت ۵ دقیقه در آب مقطر خیسانده شده بودند، روی طبقهایی توری مانند فلزی، قرار دادهشدند. به منظور حذف اثر گرما بر بذرها، لوله هادی دود از میان محفظهای پر از آب، عبور داده شد و بدین وسیله دود تولید شده خنک گردید. حدود ۳۰ بذر از هر سه گیاه مورد نظر پس از تعیین قوه نامیه در پتریدیشهایی که به مدت ۲۴ ساعت با هیپرکلریت سدیم ضدعفونی شده بودند، قرار داده شد و به مدت ۲۰ دقیقه در معرض دود آئروسل قرار گرفتند. سپس ۲۰ بذر از هرکدام جهت کشت در اتاقک رشد و انجام آزمایش و اندازهگیریهای مراحل جوانهزنی، در پتری دیشهای حاوی ۲ لایه کاغذ صافی واتمن قرار داده شدند (لازم به ذکر است بذوری از هر سه گیاه مورد آزمایش که فقط ۵ دقیقه در آب مقطر خیسانده شده بودند، به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند). تعداد ۱۰ بذر باقیمانده از هر پتریدیش جهت کشت و اندازه گیری صفات رشدی، به گلدانهای کشت منتقل گردیدند. در هر گلدان ۱۰ عدد بذر کشت گردید و از هر تیمار سه تکرار در نظر گرفته شد. پس از سبز شدن گیاهچهها در مرحله چهار برگی اقدام به تنک کردن گلدانها گردید و در همه گلدانها تعداد ۵ بوته جهت نمونهگیریهای بعدی نگهداری شد. پس از پایان دوره جوانه‌زنی، مانند آزمایش عصاره دودی صفاتی همچون طول ساقه‌‌چه، طول ریشه‌چه و وزن گیاهچه  بذور جوانه‌زده اندازه گیری شد. آزمایش استفاده از دود مستقیم (آئروسل)، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با ۳ تکرار برای مقایسه خصوصیات جوانه زنی بذور ۳ گونه گیاهی انجام شد.
۲-۳- نمونه برداری‌ها و صفات مورد مطالعه
صفات مورد مطالعه در این آزمایش شامل دو بخش صفات مربوط به جوانهزنی و شاخصهای رشدی بود.
۲-۳-۱- صفات مربوط به جوانهزنی
از زمان شروع جوانهزنی به مدت ۷ روز (جوانه زنی ۱۰۰ درصد اولین واحد آزمایشی)، هر روز بذور جوانهزده شمارش گردید و با بهره گرفتن از روابط ۲-۱ و ۲-۲ به ترتیب سرعت و درصد جوانهزنی تعیین گردید.
رابطه (۲-۱) n i / Σ ni di Σ = سرعت جوانهزنی
رابطه (۲-۲)ni / N×۱۰۰ Σ = درصد جوانهزنی
ni : بذور جوانهزده در شمارش iام di: روز جوانهزنی در شمارش iام N: تعداد بذور کشت شده
در روز هفتم آزمایش، طول ساقهچه، طول ریشهچه و وزن خشک گیاهچهها اندازه گیری شد و با بهره گرفتن از روابط ۲-۳ و ۲-۴ به ترتیب ویگور و نسبت ریشه به ساقه تعیین گردید.
رابطه (۲-۳) درصد جوانهزنیVI = (sl + rl) ×
رابطه (۲-۴) = rl /sl نسبت ریشه به ساقه
VI: شاخص بنیه گیاهچه، sl طول ساقهچه و rl طول ریشهچه.
۲-۳-۲- صفات مربوط به شاخصهای رشدی
برای مطالعه روند رشد و نمو گیاهان موردنظر طی دوره آزمایش، پنج بار، هر ۳۰ روز یک بار به صورت تصادفی، ۱ بوته انتخاب گردید. برای به دست آوردن شاخصهای رشدی، طول ریشه، ارتفاع گیاه، تعداد شاخه های جانبی، تعداد برگ در بوته مقدار وزن خشک اندام هوایی، اندازه سطح برگ گیاه در هر مرحله، نمونه برداری مورد نیاز بود. ابتدا سطح برگ نمونه های برداشت شده توسط نرمافزار فتوشاپ، به دقت اندازه گیری و پس از خشک کردن نمونه ها (به مدت ۴۸ ساعت در آون ۷۰ درجه سانتیگراد) وزن خشک اندام هوایی محاسبه گردید. در مواردی که گیاه وارد مرحله زایشی و گلدهی گردید (بابونه)، صفاتی مانند: طول دوره کاشت تا گلدهی، تعداد گل در بوته، قطر گل و وزن خشک گل نیز اندازه گیری شد. به منظور تجزیه و تحلیل رشد گیاه نیز پس از گرفتن لگاریتم طبیعی از داده های TDM و LAI، از روابط ۲-۵ و ۲-۶ استفاده شد.

۷۹۲/۰

۱۸/۸±۵۳/۲۴

۱۵/۸±۹۳/۲۴

گروه کنترل

* ۰۰۱/۰

۲/۹

۴۲/۶±۴۶/۳۰

۴۷/۶±۰۶/۲۴

گروه تمرین

۲/۲

۳۲۲/۰

T(مستقل)

* ۰۳۶/۰

۷۵/۰

سطح معنی داری

*:تفاوت معنی دار(۰۵/۰>p)
نمودار ۴-۶ استقامت عضلانی بین گروه کنترل و تمرین از پیش آزمون تا پس آزمون
*
نتایج به دست آمده از جدول ۴-۱۱ نشان می دهد که بین میزان استقامت عضلات شکم از پیش آزمون تا آزمون پایانی در گروه تمرینی تفاوت معناداری دیده شده (۰۰۱/۰=p)، در حالی که در گروه کنترل از پیش آزمون تا آزمون پایانی تغییر معنا داری دیده نشده است (۴۴۲/۰=p). بدین ترتیب فرضیه صفر (H) مبنی بر عدم تفاوت معنی دار در استقامت عضلات شکم گروه تمرینی رد می گردد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که استقامت عضلات شکم گروه تجربی از پیش آزمون تا آزمون پایانی افزایش معنا داری داشته است.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

هم چنین با توجه به جدول ۴-۱۱ نتایج تی مستقل برای پیش آزمون های استقامت عضلانی گروه کنترل و تمرین تفاوت معنی داری را نشان نداده (۷۵/۰ (P= و این نتیجه حاکی از همگن بودن گروه کنترل و تمرین می باشد. اما نتایج تی مستقل برای پس آزمون استقامت عضلانی بین گروه کنترل و تمرین تفاوت معنی داررا نشان داده است. از آنجایی که (۰۳۶/۰=p) کوچکتر یا مساوی با ۰۵/۰ است، بنابراین (۲/۲=(t از لحاظ آماری معنی دار بوده و فرض صفر رد و فرضیه مقابل پذیرفته می شود. لذا می توانیم بگوییم که ۸ هفته برنامه تمرینی منتخب بر استقامت عضلانی تاثیر معنی دار داشته و باعث افزایش آن گردیده است.
فصل پنجم
بحث و نتیجه گیری و پیشنهادات
۵-۱- مقدمه
در این فصل ابتدا خلاصه ای از نتایج تحقیق ارائه می شود و به دنبال آن، بحث و تفسیر نتایج، نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات کاربردی و پژوهشی مرتبط با یافته های پژوهشی ارائه خواهد شد.
۵-۲- خلاصه تحقیق
هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر ۸ هفته برنامه تمرینی ترکیبی (هوازی- قدرتی) بر ترکیب بدن (وزن، درصد چربی، وزن چربی، وزن بدون چربی و BMI) و برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی (استقامت قلبی- تنفسی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و توان بی هوازی) در دختران نوجوان چاق یا دارای اضافه وزن شهرستان خوی بود. نتایج این پژوهش نشان داد که بین میانگین پیش آزمون و پس آزمون عوامل ترکیب بدن (درصد چربی، وزن چربی، BMI و وزن) و عوامل آمادگی جسمانی (استقامت قلبی- تنفسی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و توان بی هوازی) گروه تمرین اختلاف معناداری وجود دارد. اما میانگین پیش آزمون تا پس آزمون توده بدون چربی در گروه تمرین، اختلاف معناداری نشان نداد. در گروه کنترل اختلاف از پیش آزمون تا پس آزمون در هیچ کدام از فاکتورها معنا دار نبود. نتایج آزمون تی مستقل در تعیین تفاوت بین گروه ها در ترکیب بدن (درصد چربی، وزن چربی، BMI و وزن) و آمادگی جسمانی (استقامت قلبی- تنفسی، استنقامت عضلانی و انعطاف پذیری) تفاوت معناداری بین گروه کنترل و تمرین نشان داد. اما در وزن بدون چربی و توان بی هوازی تفاوت بین دو گروه کنترل و تمرین بعد از ۸ هفته تمرین معنادار نبود. برای بررسی تاثیر این پروتکل تمرینی بر روی عوامل منتخب در آزمودنی ها، این متغیرها به طور مجزا مورد بحث قرار می گیرند.
۵-۳- بحث
۵-۳-۱- عوامل مرتبط با ترکیب بدن
با توجه به ارتباط نزدیک همه فاکتورهای ترکیب بدنی اندازه گیری شده در این پژوهش و تاثیر متقابل آنها، همه فاکتورهای مرتبط با ترکیب بدن در این پژوهش یک جا مورد بحث قرار می گیرند.
۵-۳-۱-۱- اثر برنامه تمرینی ترکیبی بر ترکیب بدن در دانش آموزان چاق و یا دارای اضافه وزن
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که ۸ هفته برنامه تمرینی ترکیبی منتخب بر میزان درصد چربی، وزن چربی، وزن و BMI در دانش آموزان چاق و یا دارای اضافه وزن تاثیر معناداری داشته و باعث کاهش آنها شده است اما بر توده بدون چربی تاثیر معنادار نداشت. این نتایج با یافته های بعضی از تحقیقات همخوانی داشته و با برخی همخوانی ندارد. درباره عدم همخوانی نتایج تحقیقات گوناگون با پژوهش حاضر می توان به تفاوت هایی چون نوع تمرین استفاده شده، تعداد جلسات تمرینی، شدت تمرینات، تعداد تکرارها، جنس و سن آزمودنی ها، وضعیت ترکیب بدنی اولیه آزمودنی ها، وضعیت تغذیه و میزان فعالیت روزانه نمونه ها که همگی می توانند بر نتایج حاصل از تحقیق اثر بگذارند اشاره کنیم. در زمینه تاثیر برنامه تمرینی منتخب بر کاهش میزان چربی بدن و به دنبال آن کاهش در وزن و BMI و عدم تاثیر تمرینات بر توده بدون چربی در تحقیق حاضر می توانیم چنین اظهار کنیم که تمرینات هوازی با افزایش ذخایر مویرگی در اطراف عضلات فعال و نیز افزایش تعداد و اندازه میتوکندری ها باعث افزایش آنزیم های اکسایشی شده و در نتیجه این تغییرات در جریان تمرینات هوازی، میزان اکسیداسیون چربی در بدن افزایش یافته و به این طریق این تمرینات به کاهش وزن چربی در بدن کمک کرده است. تمرینات قدرتی نیز با افزایش توده عضلانی، میزان سوخت و ساز استراحتی را بالا برده و این موضوع میزان مصرف کالری روزانه را افزایش داده و این افزایش میزان کالری مصرفی در روز توانسته به کاهش وزن چربی کمک کند (۵۷،۳۹). با توجه به اینکه در این تحقیق نمونه ها دختران چاق بودند که دارای چربی بالایی بودند و نیز شدت تمرینات در حد تقریبا متوسط (۶۵ تا ۸۵ HR_max) انتخاب شده بود، لذا با توجه به شدت کم تمرینات قدرتی استفاده شده در تحقیق حاضر و نیز نوع تمرینات قدرتی که شاید بیشتر روی عضلات شکم متمرکز بوده و همچنین با عنایت بر این موضوع که افزایش در حجم عضلات در جریان تمرینات قدرتی زمانی است که عضله تا سرحد خستگی پیش رفته طوری که نتواند آخرین تکرار را انجام دهد، شاید این تمرینات قدرتی داده شده با ۸ تا ۲۵ تکرار، عضلات را تا سرحد خستگی پیش نبرده است. بر اساس ادبیات و پیشینه تحقیق عامل اثر واماندگی افزوده است که می تواند واکنش های شیمیایی سوخت و ساز پروتئین در بدن را تحریک کرده و این عامل هم باعث افزایش توده بدون چربی شود (۱۵). عامل مهم دیگر در عدم افزایش وزن بدون چربی، جنسیت و عدم هیپرتروفی در زنان در اثر تمرینات قدرتی است چرا که افزایش در وزن بدون چربی در اثر تمرینات قدرتی گرایش به کمتر بودن در زنان نسبت به مردان دارد (۳۹).
در بررسی شاخص توده بدن دیده شد که دو عامل قد و وزن در تغییرات میزان BMI دخالت دارند. با توجه به اینکه در طول ۸ هفته اجرای برنامه تمرینی قد آزمودنی ها دست خوش هیچ گونه تغییر نگردیده است، بنابراین می توانیم بگوییم که عامل تغییرات BMI در طول دوره تمرینات، وزن آزمودنی ها است که در این پژوهش وزن آزمودنی ها در طول دوره کاهش معنی دار داشته است. تغییرات وزن هم مربوط به دو عامل وزن چربی و وزن بدون چربی است. با توجه به اینکه وزن بدون چربی در این تحقیق افزایش معنی دار نداشته اما تغییرات وزن چربی کاهش معنی دار داشته است، لذا با توجه به نتایج بدست آمده می توانیم بگوییم که علت کاهش BMI در این پژوهش بیشتر مربوط به کاهش وزن چربی است. در تحقیق منگستی (۲۰۱۳) که اثر یک برنامه تمرینی همزمان قدرتی و هوازی بر ترکیب بدن در مردان بزرگسال چاق در شمال غربی اتیوپی مورد بررسی قرار گرفت، نتایج تحقیق نشانگر کاهش معنی دار درصد چربی و وزن و BMI بود که این نتایج همسو با نتایج تحقیق حاضر است(۱۲۲). در این تحقیق نیز همانند تحقیق حاضر ابتدا تمرینات هوازی که شامل فعالیت روی تردمیل و دوچرخه ثابت و در ادامه تمرینات قدرتی اعمال می شد. تمرینات هوازی در دو هفته اول با شدت پایین ۵۰ تا ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب شروع و در ادامه شدت تمرینات تا ۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب بالا رفت. تمرینات قدرتی هم با بلند کردن وزنه های سبک در دو هفته اول ۱ تا ۲ ست و ۸ تکرار و با ۳۰ تا ۶۵ درصد ۱RM شروع و در ادامه به ۲ تا ۳ ست و ۸ تا ۱۲ تکرار رسید. شاید بکار گرفتن نوع برنامه تمرینی یکسان (هوازی-قدرتی) و شیوه تمرینی یکسان در رعایت اصل اضافه بار و نیز یکسان بودن شدت تمرینات (۶۰ تا ۸۵ درصد (HR_max در این تحقیق با تحقیق حاضر، دلیل بر همخوانی نتایج باشد. نتایج تحقیق پاتریکا (۲۰۰۸) تاثیر معنی دار تمرین ترکیبی با شدت ۶۵ تا ۸۵ درصد HR_max را بر کاهش وزن و درصد چربی و وزن چربی در پسران نوجوان ۱۳ تا ۱۴ سال نشان داد (۱۳۲). در این تحقیق همانند تحقیق حاضر نتیجه تمرینات بر توده بدون چربی معنی دار نبود و در هر دو تحقیق از یک سری برنامه های تمرینی هوازی و قدرتی استفاده شده بود که هر دو نوع برنامه به صورت ایستگاهی اعمال می شد. شدت تمرینات در هر دو تحقیق یکسان بود. تحقیق دانیلو (۲۰۱۲) تاثیر معنی دار تمرینات را برکاهش وزن، درصد چربی، وزن چربی و BMI و افزایش معنی دار توده بدون چربی در نمونه های تحقیق که زنان مسن بالای ۶۰ سال بودند را نشان داد (۸۶). در این تحقیق نیز یک برنامه تمرینی با بهره گرفتن از تمرینات ایزوتونیک و تمرینات مقاومتی بوسیله وزن بدن و توسط طناب های لاستیکی با ۷۰ درصد HR_max اجرا می شد که همراه با یک استراحت ۴۰ ثانیه ای بین ست ها بود. در این تحقیق با وجود عدم استفاده از تمرینات هوازی، وزن و درصد چربی و وزن چربی کم شده بود. با توجه به اینکه در این برنامه تمرینی بیشتر از تمرینات مقاومتی استفاده شده بود، افزایش توده عضلانی در این تحقیق احتمالاباعث افزایش سوخت و ساز پایه شده و این عامل هم مصرف کالری روزانه افزایش داده بود که این هم به نوبه خود علت کاهش چربی و وزن بدن در نمونه ها عنوان شده است و علت عدم همخوانی نتایج توده بدون چربی این تحقیق با تحقیق حاضر احتمالا استفاده از یک سری تمرینات قدرتی پیوسته با شدت ۷۰ درصد بود. تفاوت در شدت تمرینات و نوع تمرینات استفاده شده و سن آزمودنی ها در این تحقیق با تحقیق حاضر می تواند دلیل بر عدم همخوانی نتایج در توده بدون چربی باشد. با توجه به این مسئله که هر چه سن بالا می رود با کاهش حجم عضلات قدرت هم کم می شود، بنابراین، این شدت برنامه شاید از توان لازم برای تاثیر بر توده بدون چربی در زنان ۶۰ ساله برخوردار بود؛ یعنی عضلات را تا سرحد خستگی پیش برده و واکنش های سوخت و ساز پرتئین را تحریک کرده است. همچنین، تفاوت در نوع تمرینات قدرتی به کار برده شده نیز در دو تحقیق می تواند از جمله دلایل تفاوت در نتایج باشد، چرا که در تحقیق دانیلو تمرینات بر عضلات بزرگ بدن متمرکز بود اما در تحقیق حاضر تمرینات بیشتر روی عضلات شکم متمرکز بود. در تحقیق سالن (۲۰۱۲) هم که تاثیر برنامه تمرینی هوازی و قدرتی را در سه گروه تمرینی هوازی و قدرتی و ترکیبی بررسی کردند (۱۴۶)، نتایج تحقیق تاثیر معنی دار ۱۵ دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط به همراه ۱۵ دقیقه تمرین قدرتی در ۴ ست با ۸ تا ۱۱ تکرار در هر ست را بر کاهش وزن و درصد چربی و وزن چربی و BMI را در نمونه های تحقیق که افراد چاق ۴۰ تا ۶۶ سال بودند در گروه تمرینی ترکیبی گزارش کرد. در این تحقیق عدم تغییرات معنی دار در فاکتورهای ذکر شده در گروه تمرینی هوازی و گروه تمرینی قدرتی را شدت متوسط و حجم پایین تمرینات ذکر کردند که در تمرینات هوازی ۳۰ دقیقه با شدت ۶۰ درصد ضربان قلب ذخیره و در تمرینات قدرتی هم باRM 10 در ۴ ست با ۸ تا ۱۱ تکرار بود که در هر دو نوع برنامه تمرینی شدت و حجم تمرین نسبت به تحقیق حاضر سبک تر است؛ لذا می توانیم بگوییم که ترکیب دو نوع تمرین تاثیر بالایی بر افزایش کالری مصرفی در روز و در نهایت افزایش چربی سوزی و کاهش وزن و کاهش BMI داشته است. در تحقیق لسلی (۲۰۱۱) که اثر یک برنامه تمرینی را بر ترکیب بدن در زنان ۴۰ تا ۵۰ سال بررسی کردند نتایج، کاهش معنی دار وزن چربی، درصد چربی و وزن در گروه تمرینی هوازی و ترکیبی و کاهش توده بدون چربی را در گروه تمرینی هوازی و افزایش معنی دار توده بدون چربی را در گروه تمرینی قدرتی و ترکیبی و نیز افزایش BMI را در گروه تمرینی قدرتی و ترکیبی و کاهش معنی دار درصد چربی را در هر سه گروه گزارش کردند (۱۱۵). در مورد اثر تمرینات ترکیبی بر افزایش توده بدون چربی در تحقیق ولسی و عدم همخوانی نتایج با تحقیق حاضرمی توانیم به نوع تمرینات به کار گرفته شده که بیشتر از نوع قدرتی با وزنه بوده و نبز تکرار آن بین ۸-۱۲ تکرار بود اشاره کرد؛ اما در تحقیق مورد نظر تمرینات قدرتی به کار گرفته شده با بهره گرفتن از وزن و با تکرار بیشتر بوده است. هر چه تکرار در ست ها بیشتر شود تاثیر آن بر استقامت عضلانی بیشتر می گردد تا افزایش قدرت، چرا که رابطه مثبتی بین افزایش توده بدون چربی با افزایش قدرت وجود دارد. در تحقیق حاضراحتمالا نوع تمرینات استفاده شده با تکرارهای بالا نتوانسته عضلات را تا سرحد خستگی پیش ببرد، لذا تمرینات بر توده بدون چربی تاثیر معنی دار نگذاشته است. در این تحقیق با توجه به کاهش وزن در گروه تمرینی ترکیبی BMI در این گروه زیاد شده که این نتیجه با نتایج تحقیق حاضر همخوانی ندارد. دلیل کاهش وزن در گروه تمرین ترکیبی مربوط به کاهش چربی است؛ اما با توجه به تاثیر معنی دار تمرینات بر افزایش توده بدون چربی این عامل باعث افزایش BMI شده، اما در تحقیق حاضر چون وزن بدون چربی افزایش معنادار نداشت اما وزن چربی کاهش داشت عامل کاهش BMI مربوط به کاهش وزن چربی می باشد. در تحقیق حجتی (۱۳۷۴) برنامه تمرینی هوازی دویدن با شدت ۶۰ تا ۷۰ درصد HR_max و به مدت ۶ هفته تاثیری بر توده بدون چربی در دختران دانشجو نداشته است (۱۹) و دلیل آن احتمالا مربوط به نوع برنامه تمرینی اعمال شده که فقط از (نوع هوازی بوده) و کم بودن طول دوره تمرین باشد. در این تحقیق تمرینات بر وزن و وزن چربی تاثیر معنی دار نداشت که این نتیجه با نتایج تحقیق حاضر همخوانی ندارد. درباره علت عدم همخوانی نتایج دو تحقیق می توانیم به تفاوت در نوع برنامه تمرینی و سن آزمودنی ها و طول دوره تمرینی در دو تحقیق اشاره کنیم. در این زمینه وضعیت ترکیب بدنی اولیه و تغذیه آزمودنی ها را نباید از نظر دور داشت. در تحقیق قهرمانلو (۱۳۸۶) که اثر سه نوع برنامه تمرینی را بر ترکیب بدن دانشجویان مرد تمرین نکرده بررسی کردند، نتایج تحقیق بعد از ۸ هفته تاثیر معنی دار تمرینات را بر کاهش چربی و عدم تاثیر این تمرینات را بر وزن در گروه تمرینی ترکیبی نشان داد، که این نتیجه با نتایج تحقیق حاضر همخوانی ندارد(۴۳). این عدم همخوانی را شاید بتوانیم به تفاوت در جنس و سن آزمودنی ها در دو تحقیق نسبت دهیم. تفاوت در تغییرات هورمونی ناشی از تاثیر تمرینات در دو جنس و در سنین مختلف هم در نتیجه تحقیق بی تاثیر نمی تواند باشد (۳۸). در این تحقیق آزمودنی ها در سه گروه تمرینی هوازی، قدرتی و ترکیبی قرار گرفته بودند. وزن در گروه هوازی کاهش و در گروه قدرتی افزایش معنی دار نشان داد. با توجه به اثر تمرینات استقامتی بر کاهش وزن و تمرینات قدرتی بر افزایش وزن، الگوی متفاوت تغییر توده بدن در سازگاری با روش های مختلف تمرینی با تغییرات هورمونی ناشی از فعالیت که به هنگام یا پس از ورزش رخ می دهد در ارتباط است. برای مثال هورمون کورتیزول که عامل کاتابولیک شناخته شده است در فعالیت استقامتی افزایش می یابد (۱۰۳،۱۴۱). از سوی دیگر بر اثر تمرین قدرتی سطح تستسترون که یک هورمون آنابولیک است بالا رفته و باعث افزایش توده عضلانی ودر نهایت افزایش وزن بدن می شود(۳۸،۶۲). تغییرات اندک وزن در گروه ترکیبی در این تحقیق احتمالا مربوط به این مسئله می شود که افزودن تمرین قدرتی به تمرین استقامتی از تحلیل توده عضلات و کاهش وزن ناشی از ترشح هورمون های کاتابولیک جلوگیری کرده است(۴۳). در تحقیق لامارچ (۱۹۹۲) شدت تمرین هوازی ۵۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و نمونه ها زنان ۳۵ ساله بودند (۱۱۳). ایشان با توجه به افزایش معنی دار توان هوازی نمونه ها، عدم تغییرات معنی دار ترکیب بدنی را در نمونه های خود گزارش کردند، اما در این تحقیق گزارش شد که ۱۱ نفر از زنان افزایش در بافت چربی و ۲۰ نفر هم کاهش در بافت چربی داشتند. با توجه به اینکه میزان سوختن چربی ها رابطه مستقیمی با توان هوازی داشته است، اما با وجود افزایش توان هوازی دلیل عدم تاثیر این برنامه تمرینی بر کاهش درصد چربی و دلیل این اختلاف در تغییرات میزان چربی در نمونه های این تحقیق، احتمالا مربوط به تفاوت در وضعیت ترکیب بدنی آزمودنی ها قبل از شرکت در دوره تمرینی و نیز وضعیت تغذیه آنها در طول این دوره باشد. با توجه به اینکه از دست دادن چربی بدن بستگی به تعادل بین کالری مورد استفاده و کالری مصرفی دارد و این مقدار کالری مصرفی در فعالیت های مختلف فرق می کند(۳۹)، لذا تمرین با شدت ۵۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در گروهی که دچار افزایش در بافت چربی شده اند از قدرت لازم برای افزایش میزان کالری مصرفی نسبت به کالری دریافتی برخوردار نبود؛ هم چنین، دلیل اختلاف نتایج این تحقیق با تحقیق حاضر را می توانیم به ترکیب تمرین هوازی با قدرتی و اثر تمرین قدرتی را بر چربی سوزی بیشتر در تحقیق حاضر ذکر کنیم. چون ترکیب تمرین قدرتی با تمرین هوازی باعث افزایش مصرف انرژی توسط عضلات فعال و در نتیجه سوختن چربی ها گشته است. در تحقیق کانگ (۲۰۱۱) شدت تمرینات ۵۰ تا ۷۰ درصد HR_max، و نمونه ها زنان ۲۱ تا ۳۵ سال بودند. در این تحقیق نتایج عدم تاثیر معنی دار تمرینات را بر ترکیب بدن (درصد چربی، وزن چربی و وزن) نشان دادند که این نتایج مغایر با نتایج تحقیق حاضر است (۱۰۷). در این تحقیق هم پایین بودن شدت تمرینات و بالا بودن سن آزمودنی ها نسبت به تحقیق مورد نظر می تواند دلیل مغایرت نتایج این تحقیق با تحقیق حاضر باشد. با توجه به اینکه هر چه سن بالا می رود میزان سوخت و ساز در بدن کم می شود(۲)، در تحقیق حاضر نمونه ها دختران نوجوان ۱۱ تا ۱۴ سال بودند که در دوران بلوغ قرار داشته و میزان متابولیسم در بدن آنها نسبت به زنان ۳۵ ساله در تحقیق کانگ بالا بوده است؛ هم چنین، در این تحقیق تعداد ست های تمرینی ۳ تا ۶ ست در نظر گرفته شده بود اما در تحقیق حاضر تعداد ست های تمرینی ۱ تا ۳ ست اجرا می شد؛ لذا بالا بودن تعداد ست های تمرینی و احتمالا کافی نبودن زمان بازیافت و خستگی ایجاد شده ناشی از کاهش ذخایر گلیکوژنی در عضلات فعال بین هر ست تمرینی باعث شده تمرینات مربوطه در هر ست نسبت به ست قبلی با توان کامل انجام نشده لذا این تمرینات نتوانسته تاثیر مطلوب بر کاهش چربی بدن داشته باشد. در یک جمع بندی کلی در زمینه تاثیر انواع تمرینات بر ترکیب بدن می توانیم بگوییم که، به کاربردن تمرینات قدرتی در شدت و حجم مناسب و تا سرحد خستگی احتمالا بتواند با بالا بردن وزن بدون چربی میزان سوخت و ساز استراحتی فرد را بالا برده و به این طریق به افزایش سوختن چربی ها در بدن کمک کرده و این عامل هم منجر به کاهش وزن چربی گردد. لذا کاهش وزن چربی و افزایش وزن بدون چربی در کنار هم درجریان تمرینات قدرتی منجر به افزایش شاخص توده بدن و در نتیجه بهبود ترکیب بدن با افزایش وزن بدون چربی شود. انجام تمرینات هوازی هم با شدت و حجم مناسب می تواند با افزایش مقدار و فعالیت آنزیم های میتوکندوریایی و افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی منجر به افزایش اکسیداسیون چربی در بدن شده و این عامل هم با کاهش وزن چربی منجر به کاهش شاخص توده بدن شود لذا، تمرینات هوازی نیز با کاهش وزن چربی به بهبود ترکیب بدن کمک می کنند. حال با توجه به نتایج ضد و نقیض بدست آمده از تحقیقات مختلف در زمینه اثر برنامه های مختلف تمرینی بر ترکیب بدن هنوز عوامل بسیار زیادی در این مورد وجود دارد که هنوز ناشناخته مانده و برای کشف این عوامل نیاز به تحقیق و تفحص بیشتر در این زمینه می باشد.
۵-۳-۲- عوامل مربوط به آمادگی جسمانی
۵-۳-۲-۱- اثر برنامه تمرینی ترکیبی بر استقامت قلبی-تنفسی در دانش آموزان چاق و یا دارای اضافه وزن.

راه دیگر برخورد سازنده با مجرمان، گوشزد کردن غیرمستقیم لغزش به آنان است. در سیره تربیتی پیامبر گرامی نیز آمده است که آن حضرت هرگز از انسانی خرده نمی گرفت، بلکه وقتی از کسی خطایی می دید، بر منبر می رفت و می فرمود: «عده ای را چه شده است که این گونه عمل می کنند و این چنین می گویند؟…» ایشان نه از خطاکار، بلکه از خطا، و نه از تبه کار، بلکه از تباهی انتقاد می کرد. او تبه کار را به اصلاح تشویق می نمود و به انجام کارهای خوب سوق می داد. بنابراین، بهترین روش در اصلاح و تربیت افراد مجرم و خطاکار، تکیه بر خوبی ها و نقاط مثبت آنان و انتقاد از خود خطاست، آن هم به گونه ای که به آبروی خطاکار لطمه ای وارد نشود و شخصیت او را جریحه دار نکند.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

در سرگذشت حضرت مسیح(علیه السلام) آورده اند که آن حضرت با یاران از جایی می گذشتند که ناگاه سگ مرده ای در گوشه ای دیدند. بوی گندی از آن بلند شده بود. یاران آن بزرگوار اظهار داشتند: «چه بوی بدی از آن حیوان برمی خیزد؟! آن حضرت فرمودند: ولی چه دندان های سفید و زیبایی دارد!» آن حضرت از این راه، منفی نگری آنان را به مثبت نگری کشاندند و با این روش تربیتی، به انسان ها آموختند که تنها نباید چشم به عیوب مردم دوخت، بلکه باید رفتار و اعمال نیک و مثبت آنان را نیز مورد توجه خویش قرار داد. به عبارت دیگر، از روش های مؤثر در اصلاح و تربیت انسان ها، احترام به آنان و توجه بدون قید و شرط به خوبی های آنان است; بدین معنا که اگر تصمیم گرفتیم با فردی که خطایی از او سرزده است برخورد کنیم، باید بکوشیم همچنان وی را یک انسان ارزشمند و قابل احترام بدانیم و این احساس را به او منتقل کنیم، به گونه ای که فرد خطاکار بفهمد وی را دوست دارند و مخالفت در واقع، با عمل و رفتار ناپسند اوست، نه با خود او
قرآن از زبان حضرت لوط(علیه السلام)، خطاب به قومش می فرماید: (قَالَ إِنّی لِعَمَلِکُم مِّنَ القَالینَ) (شعراء: ۱۶۸); گفت: من دشمن کردار شمایم. امام علی(علیه السلام) نیز فرموده اند: «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْعَبدَ وَ یُبْغِضُ عَمَلَه»; خداوند چه بسا کسی را دوست می دارد، ولی عملش را مبغوض می شمارد.
۳-۱-۲-۴-پرهیز از برچسب زدن
امروزه نظریه «برچسب زنی» یکی از رایج ترین نظریه های جامعه شناختی درباره انحراف و تحلیل اجتماعی آن است. طرفداران نظریه «برچسب زنی» بر این عقیده اند که بزه کاری در شکل نخستین آن، ممکن است از هر کسی سر زند، اما تداوم آن به صورت یک بزهکاری حرفه ای، هنگامی اتفاق می افتد که افراد جامعه برچسب بزه کاری به فردی بزنند و وی را به این باور برسانند که واقعاً او مجرم و بزه کار است. از این رو، اگر به طور رسمی و از نگاه مردم، فردی به عنوان مجرم و بزه کار شناسایی شود، هویت و خودپنداره او تغییر می کند و او درباره خود همان گونه فکر می کند که در برچسب ها مطرح شده است. این تصور ذهنی رفتار افراد را تحت تأثیر قرار می دهد و از آن پس، به سهولت مرتکب رفتار خلاف و بزه کارانه می شود.
برای توضیح این مطلب به مثالی توجه کنید: پسر بچه گرسنه ای اقدام به دزدی می کند. اگر این فرد دستگیر شود، چه بسا ممکن است او را دزد یا منحرف بنامند و این امر منجر به طرد او از سوی همسالان، همسایگان و اعضای خانواده اش گردد. پس از این نیز ممکن است محاکمه و پس از محکومیت به زندان ویژه جوانان فرستاده شود. از این رو، پس از رهایی از زندان نیز ممکن است به سبب این برچسب رسمی انحراف یا مجرمیت، دیگر در مدرسه خویش جایی نداشته باشد. در نتیجه، او دوباره و در موقعیت های مشابه، به دزدی روی می آورد و این بار از نوع شدیدتر آن; مانند سرقت مسلحانه یا دزدی از منازل مسکونی، و در نهایت نیز ممکن است این فرد در گروه دزدان حرفه ای وارد شود. بنابراین، با برچسب زدن به مردم، آنان را «بیگانه» می نامیم و از این پس، یک فراگرد بدنام کردن، به جریان می افتد. این واقعیت ـ که انسان برچسب خورده، بیگانه نام می گیرد و طبق این تلقّی با او رفتار می شود ـ از روند عمومی زندان ها، بیمارستان های روانی و مراکز اصلاح و بازپروری پیداست
گرچه نظریه «برچسب» نظریه ای جامع برای تحلیل جرم و بزه کاری شمرده نمی شود (زیرا برچسب ها به تنهایی نمی توانند شرط کافی برای مجرم و بزه کار حرفه ای شدن باشند، و دیگر اینکه همه بزه کاران و مجرمان نسبت به برچسب حسّاسیت یکسانی ندارند) اما باید به خاطر داشت که نظریه برچسب زنی در تبیین رفتار انحرافی تا حدی از نکات مثبت و قابل قبولی برخوردار است و نیز آثار و پیامدهای برچسب زدن را نمی توان بکلی انکار کرد.
همان گونه که گذشت، در نظام تربیتی اسلام، حفظ حرمت و کرامت ذاتی انسان یکی از اهداف مهم و اساسی به شمار می رود. به همین دلیل، وقتی انحراف یا خلافی از کسی سر می زند و یا احتمال بروز کار نادرستی را از کسی می دهیم، نه تنها باید از برچسب انحراف و بزه کاری پرهیز نماییم، بلکه برای اصلاح، تربیت و حفظ حرمت و کرامت او، باید از مراحل ذیل استفاده کرد:
الف. خوش بینی و توجیه رفتار متربّی: هیچ انسانی از لغزش و انحراف مصون نیست و هیچ کس نمی تواند ادعا کند که هیچ گاه مرتکب خطا و اشتباهی نمی شود. تنها معصومان(علیهم السلام)از هر لغزش و گناهی پیراسته اند.
بنابراین، همان گونه که صفات و رفتار نیک و پسندیده در انسان ها وجود دارند، احتمال خطا و انحراف نیز در آنان هست; ولی مربّی دینی، که درصدد اصلاح و تربیت می باشد، نباید خطای متربّی را پی گیری کرده، با تجسّس خود، موجب کشف فساد و هتک حرمت او گردد، بلکه باید با خوش بینی با او برخورد کند و تا جایی که ممکن است، رفتار او را به نیکوترین وجه، توجیه و تعبیر نماید.
امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) در این باره می فرمایند: «ضَعْ اَمْرَ اَخیکَ عَلی اَحْسَنِهِ حَتّی یَأتیکَ ما یَغْلِبُکَ وَ لا تَظُنَّنَّ بِکَلَمَه خَرَجَتْ مِن اَخیکَ سُوءً وَ اَنتَ تَجِدُ لَها فی الخَیرِ مَحمِلا)) ،(کلینی، ۱۳۷۵،ج۲-۳۶۲)کار برادرت را به بهترین وجه آن تفسیر و تعبیر کن، مگر اینکه کاری کند که راه توجیه را بر تو ببندد، و نسبت به سخنان او نیز مادامی که راهی برای تفسیر نیکو دارد، گمان بد مبر.
روایات دیگری نیز بر این امر تأکید دارند که انسان ها نباید به فردی برچسب بزنند و او را فاسق، گناه کار و متخلّف بشمارند. البته سپردن مسئولیت های مهم و اجتماعی به افرادی از این دست حکمی جداگانه دارد.
آیت اللّه مصباح، در این باره می فرماید: حمل به صحّت یا تفسیر و توجیه رفتار برادر مسلمان و یا داشتن خوش بینی قلبی و ذهنی، که در روایات اسلامی به آن سفارش شده، غیر از خوش بینی و اعتمادی است که هنگام سپردن مسئولیت ها باید احراز گردد. بنابراین، سفارش به خوش بینی و اعتماد قلبی نسبت به دیگران مجوّز سپردن مسئولیت به دیگران بدون بررسی نمی شود، بلکه هنگام سپردن مسئولیت، باید صلاحیت علمی، اخلاقی، اجتماعی، فردی و کارآمدی افراد احراز و اثبات گردد
ب. تغافل و پوشاندن خطای افراد: «تغافل» یعنی خود را به غفلت زدن و نادیده انگاری
امام علی(علیه السلام) می فرماید: «مِنْ أشرَفَ أعمالِ الکَریمِ غفلَتُهُ عَمّا یَعلَمْ»(محمدی ری شهری،پیشین ،۲۲۸۷) از جمله شریف ترین کارهای شخص بزرگوار، آن است که از آنچه می داند تغافل میورزد.
چنان که گذشت، انسان موجودی است که همیشه در معرض خطا و اشتباه است. به ویژه در برخی از دوره های زندگی، احتمال خطا و اشتباه بیشتر است. اگر برای نخستین بار خطا و گناهی از کسی سر زد که با ارزش های اسلامی سازگار نیست، ولی انجام دهنده گناه سعی در مخفی نگه داشتن آن دارد و یا در صورت آشکار شدن گناهش، به توجیه آن می پردازد، مربّی دینی باید خطای او را نادیده گرفته، چنان وانمود کند که از خطای او آگاهی ندارد تا بدین وسیله، به شخصیت افراد آسیبی نرسد و تا آنجا که ممکن است، به او فرصت بازگشت و بازیابی داده شود; زیرا ممکن است فردی که مرتکب جرم یا خطایی شده، از عمل خویش پشیمان گردد و دیگر قصد تکرار آن را نداشته باشد.
بنابراین، در امر اصلاح و تربیت دینی، تا آنجا که ممکن است، باید از لغزش و اشتباه افراد مجرم و خطاکار تغافل کرد و از برچسب زدن و متهم نمودن آنان پرهیز نمود; چنان که در روایات اسلامی و سیره معصومان(علیهم السلام) بر تغافل و چشم پوشی از لغزش های افراد بسیار سفارش شده است. امام باقر(علیه السلام) در این باره می فرماید: «اصلاح وضع زندگی و معاشرت با پیمانه ای انجام می شود که دو سوم آن، زیرکی و یک سوم آن، تغافل و چشم پوشی از لغزش های دیگران است(مجلسی،پیشین،۳۰۱)
و در روایت دیگری می فرماید: «یَجِبُ للمُومِنَ عَلی المُؤمِنِ اَنْ یَستُرَ عَلَیهِ سَبعینَ کبیره»(مجلسی،همان) هر مؤمنی وظیفه دارد هفتاد گناه کبیره را بر برادر مؤمن خود بپوشاند.
تغافل و پوشاندن لغزش افراد در نظام تربیتی اسلام، آن قدر ارزش و اهمیت دارد که امام علی(علیه السلام) بدترین مردم را کسی می داند که از لغزش دیگران درنمی گذرد و از خطای آنان چشم پوشی نمی کند.
اما نکته ای که باید به آن اشاره کرد، این است که تغافل و پوشاندن خطای دیگران تا جایی رواست که افراد خطاکار از آشکار شدن رفتارهای ناشایست خود احساس نگرانی کنند و در صورت آشکار شدن، به توجیه خطای خویش اقدام نمایند. پس اگر افراد بر پوشاندن خطا و لغزش خود اصرار ندارند و یا در صورت بیرون افتادن لغزش، دست به توجیه نمی زنند، یعنی چنان گستاخ شده اند که به صورت آشکار و بدون هیچ هراسی از رسوایی در بین مردم به انجام کارهای ناشایست روی می آورند، استفاده از تغافل ناروا خواهد بود; زیرا به کارگیری تغافل برای پیش گیری از رسیدن فرد به مرحله طغیان و مرزشکنی است.
ج. چشم پوشی (عفو و صفح): عفو و چشم پوشی از خطا از جمله روش های ضروری و مهم مربّی است، البته اگر مربّی احتمال دهد که با عفو و چشم پوشی از خطای متربّی، موجب اصلاح رفتار او خواهد شد. هر کس ممکن است در زندگی خویش، مرتکب خلاف یا خطایی شود. همین که خطایی از کسی سر زد، نباید فوراً او را طرد و محکوم نماییم; زیرا با طرد کردن و راندن دیگران هرگز مشکلی حل نمی شود. از این رو، در آیات نورانی قرآن کریم، عفو و چشم پوشی از خطای دیگران بسیار سفارش شده است.
قرآن کریم در خطاب به پیامبر می فرماید: (خُذِالْعَفْوَ وَأمُرْ بالْعُرْفِ وَأعْرِضْ عَنِ الْجاهِلینَ) (اعراف: ۹۹); عفو و بخشش پیشه کن و به نیکی ها دعوت نما و از جاهلان روی بگردان.
در آیه دیگر می فرماید: (فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاصْفَحْ إِنَّ اللّهَ یُحِبُ الُْمحسِنینَ)(مائده: ۱۳); از آنان درگذر و چشم پوشی کن، که خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
در روایات اسلامی و سیره تربیتی معصومان(علیهم السلام) نیز عفو و گذشت از ارزش و جایگاه برجسته ای برخوردار است; چنان که پیامبر می فرماید: «عَلَیْکُم بِالعَفوَ; فَإِنَّ العَفوَ لایَزیدُ العَبدَ الاّ عِزاً (محمدی ری شهری،پیشین،۲۰۱۳ )بر شما باد به عفو و بخشش; زیرا گذشت بر عزّت بندگان خدا می افزاید.
حضرت علی(علیه السلام) در نامه خود به مالک اشتر، وی را به چشم پوشی از خطا و لغزش های افراد سفارش نموده، می فرماید: «وَ أشعِر قَلبَکَ الرَّحمهَ للرَّعیَّه،… یَفرُطُ مِنهُمُ الزَّللَ، و تَعرِضُ لَهُمُ العِلَلُ، وَ یُؤتَی علی أیدیهِم فی الْعَمدِ وَالخَطأ، فأعطِهِم مِن عَفوِکَ وَ صَفحِکَ مِثلَ الّذی تُحِبُّ وَ تَرضی أن یُعطیکَ اللّهُ مِن عَفوِهِ وَ صَفحِه» (مجلسی،پیشین ،۶۰۰) دل خویش را نسبت به مردم مملو از رحمت و محبت و لطف کن… اگر لغزش و خطایی از آنان سر می زند، ناراحتی هایی بر آنان عارض می گردد یا خواسته و ناخواسته اشتباهی مرتکب می گردند، از عفو و گذشت خود آن مقدار به آنان عطا کن که دوست داری خداوند از چشم پوشی و عفوش به تو عنایت کند.
بنابراین، گام اول در برخورد با افراد مجرم و خطاکار چشم پوشی است، نه تنبیه و مجازات; چرا که آثار و پیامدهای فردی، اجتماعی و تربیتی چشم پوشی به مراتب بیش از کیفر و مجازات است.
پژوهش های انجام شده نیز نشان می دهند که عفو و گذشت در کاهش اضطراب، افسردگی، عصبانیت، پرخاشگری، اختلالات عاطفی، رفتاری و افزایش اعتماد به نفس مؤثر است. علاوه بر این، عفو و چشم پوشی در کاهش بزه کاری و استفاده از مواد مخدّر و داروهای آرامبخش، اثر قابل ملاحظه ای داشته است و فواید آن در کاستن رفتارهای ضد اجتماعی، بدبینی، لجباری مورد تأیید پژوهشگران قرار گرفته است.
مقصود از «عفو و چشم پوشی» مربّی دینی آن است که او نسبت به فردی که مرتکب جرم و خلافی شده، در ظاهر به روی خود نیاورد و به گونه ای برخورد نماید که گویی جرم و خطایی مرتکب نشده است و در اقدامات تربیتی خویش، به گذشته او توجه ننموده و جهت گیری او منحصر به آینده و به منظور اصلاح و تربیت و پیش گیری از تکرار لغزش و خطا باشد.
هدف از مطالب فوق بررسی جایگاه شخصیت بزه کاران و نحوه ی برخورد در رسیدگی به جرایم انها از منظر دین اسلام بوده و مقصود این بوده که بدانیم در دین اسلام با یک نفر که بزهی انجام می دهد به چه شکلی باید با وی رفتار کرد که نتیجه ی مثبتی در پی داشته باشد.ودر ادامه ی بحث به نقش شخصیت و جایگاه اشخاص در اجرای مجازات و تعیین مراجع قضایی در حقوق کیفری ایران میپردازیم
۳-۲-فرایند دادرسی بر اساس معیار بزه کار مدار
۳-۲-۱- مبانی صلاحیت رسیدگی به اتهامات مقامات موضوع ماده ۳۰۷
یکی از سئوالاتی که در خصوص صلاحیت دادگاه کیفری استان قابل طرح است این است که چرا قانونگذار رسیدگی به اتهامات برخی مقامات را در صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران قرار داده است که در این گفتار این مهم مورد رسیدگی قرار می گیرد. رسیدگی دادگاه کیفری استان تهران در رسیدگی به اتهامات مقامات موضوع ماده ۳۰۷ یک نوع صلاحیت شخصی است که با توجه به خصوصیات متهم تعیین می شود. در زمان های بسیار گذشته، وابستگی طبقاتی و موقعیتهای اجتماعی افراد در پاره ای از جرایم در تعیین صلاحیت دادگاه رسیدگی کننده موثر بود. با توجه به ماده ۶ اعلامیه حقوق بشر ۱۷۸۹ فرانسه که به موجب آن «قانون باید برای همه یکی باشد چه آنگاه که حمایت می کند و چه آنگاه که کیفر می دهد»، تعیین صلاحیت بر مبنای ملاحظات مذکور دست کم در کشورهای غربی اعتبار خود را از دست داد. با این همه، در عصر حاضر، با توجه به دستاوردهای جدید علوم جنایی و جرم شناسی، پاره ای ملاحظات از قبیل سن یا برخی مسئولیت های خاص اجتماعی سبب شده است که بعضی از از متهمان در مراجع خاص یا طبق آیین رسیدگی متفاوتی مورد تحقیق و محاکمه قرار گیرند. (آشوری،پیشین، ۸۴)
همچنین در توجیه اینکه چرا قانونگذار رسیدگی به اتهامات برخی مقامات را در صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران قرار داده است، می توان گفت که برخی از مقامات و مسئولان نقش مهم و بسزایی در پیشبرد اهداف دولت و حکومت دارند، چنانچه این افراد، متهم به ارتکاب جرمی شده باشند، باید با دقت کافی و از ناحیه قضات مجرب، مورد تحقیق و رسیدگی قرار گیرند تا دقیقاً احراز شود که آیا واقعاً مرتکب جرمی شده اند یا خیر، چناچه مشخص شود مرتکب جرم گردیده اند، بدون هرگونه اغماض، مورد مجازات قرار گیرند تا عبرتی برای سایر مقامات و دست اندرکاران باشد و اگر مرتکب جرمی نشده اند، مور حمایت قرار گیرند تا مدیریت کشور در عرصه های مختلف، متزلزل نشود. چرا که ارتکاب جرم از ناحیه برخی مقامات باعث می شود تا اعتماد عمومی به دولت کاهش یابد و انسجام ملی مخدوش شود لذا برای تعقیب، تحقیق و محکامه آنها بایستی توجه بیشتری کرد و رسیدگی دادگاه کیفری استان با سیستم تعدد قاضی چنین توجهی را تأمین می کند.
همچنین اجرای عدالت و پرهیز از برخی شائبه ها و جانبداری ها ایجاب می کند که ترتیبی اتخاذ شود تا بعضی از مدیران دولتی در شهرستان های مراکز استانها از قبیل شهرداران، بخشداران، مدیران کل ادارات استان ها جزء، مدیر کل اداره اطلاعات استان یا در تهران از قبیل فرماندار، استاندار و… مورد تعقیب، تحقیق و محاکمه قرار گیرند، چرا که پاره ای از مدیران در شهرهای کوچک و بزرگ با قضات حوزه ماموریت آشنا بوده و مراوداتی دارند و این مراودات باعث می شود که قضات در مقام قضات نسبت به این مقامات ملاحظاتی داشته و آنگونه که عدالت اقتضاء دارد عمل نکنند. (نوروزی، ۱۳۸۷،چ۱، ۱۰۲)
یکی از مصلحت های دیگری که در تفویض اختیار رسیدگی به اتهامات برخی مقامات به دادگاه کیفری استان مورد توجه قرار گرفته است این است که قضات در هنگام تحقیق و محاکمه بعضی از مدیران و مقامات عملاً از قدرت و اقتدار لازم برخوردار نبوده و به طرق مختلف مورد تهدید قرار خواهند گرفت، به عنوان نمونه چنانچه وزیر یا معاون وی یا نماینده مجلس یا استاندار و حتی فرماندار در یک شهرستان مرتکب جرمی شوند، قاضی محل وقوع جرم، عملاً اقتدار لازم برای تعقیب، تحقیق و محاکمه این اشخاص را ندارند. به همین خاطر است که تعقیب، تحقیق و محاکمه این اشخاص را ندارند. به همین خاطر است که تعقیب، تحقیق و محاکمه این اشخاص در صلاحیت دادسرا و دادگاه کیفری استان تهران قرار گرفته است. جدا از آثار مثبت فوق، بر صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران در رسیدگی به اتهامات اشخاص مزبور دو ایراد وارد است: ۱- صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران در رسیدگی به اتهامات برخی مقامات، باتوجه به اینکه در دادگاه مزبور سیستم تعدد قاضی حاکم است، برخلاف اصل تساوی حقوق افراد بوده و تبعیض محسوب می شود. ۲- اگر متهم موردنظر در محل وقوع جرم، مورد تعقیب و محاکمه قرار نگیرد و مجازات نشود، مردمی که جرم در حوزه قضایی آنها واقع شده و عملاً و به عینه آثار جرم را ملاحظه کردند، چنانچه متهم در محل دیگری محاکمه و مجازات شود، در جریان امر نبوده و در داوری خویش، دولت و حکومت را به جانبداری از کارکنان خود متهم خواهند کرد. البته با توجه به آثار مثبت ارزشمند رسیدگی دادگاه کیفری استان تهران رسیدگی به اتهامات اشخاص موضوع تبصره ماده ۴، به نظر می رسد که اقدام قانونگذار در این خصوص قابل توجیه باشد.
۳-۲-۲- ضابطه تشخیص صلاحیت بزه کارمداری دادگاه کیفری استان در قانون و رویه قضایی
یکی از سئوالاتی که در خصوص صلاحیت بزه کار مدارانه دادگاه کیفری استان تهران مطرح است، این است که معیار دادگاه کیفری استان در رسیدگی به اتهامات اشخاص موضوع ماده ۳۰۷ چیست؟ به عبارتی معیار دادگاه سمت مرتکب در زمان وقوع جرم است یا زمان رسیدگی یا هردو؟ بر اساس اصل کلی صلاحیت شخصی، ضابطه برای تشخیص صلاحیت با معیار بزه کار مدرانه، تاریخ وقوع جرم است، بنابراین استعفاء، ترخیص و بازنشستگی و زوال سمت بعد از ارتکاب جرم تأثیری در صلاحیت قبلی نخواهد داشت. (آخوندی،۱۳۸۷،ج۲، ۲۰۶) در خصوص ضابطه دادگاه کیفری استان در این خصوص نظرات متفاوتی ارائه شده است، مرحوم دکتر عبدالحسین علی آبادی در این خصوص معتقد است که « صلاحیت شخصی بر اساس عنوان متهم در روز ارتکاب جرم معین می شود نه روز تعقیب» (علی آبادی۱۳۶۱،ج۴ ، ۱۸۴)، در واقع بر اساس این دیدگاه، در صورتی که متهم بعد از ارتکاب سمت موضوع تبصره از دست بدهد باز دادگاه کیفری استان تهران صالح به رسیدگی است. چنین دیدگاهی در قانون مجازات نیروهای مسلح مورد توجه قرار گرفته است. طبق تبصره ۲ ماده ۱ قانون مجازات نیروهای مسلح مصوب ۱۳۸۲ «رهایی از خدمت مانع رسیدگی به جرایم زمان اشتغال نمی شود». چنین امری در قانون جدید آئین دادرسی کیفری نیز مورد توجه قرار گرفته است: «در کلیه مواردی که رسیدگی به جرایم افراد به اعتبار سمت آنان در صلاحیت دادگاهی قرار گرفته باشد، زایل شدن آن سمت، موجب تغییر صلاحیت دادگاه نیست.» در واقع بر اساس این دیدگاه، قانونگذار رسیدگی به جرایم این اشخاص را در صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران قرار داده است، حال با توجه به این که جرم در زمان تصدی به آن مشاغل، تحقق یافته و صلاحیت رسیدگی به مراجع قضایی تهران ایجاد شده است، به نظر می رسد صلاحیت مرجع قضایی صالح (دادگاه کیفری استان تهران) بنابر اصل استصحاب همچنان باقی است و با تغییر شغل مرتکب، صلاحیت مرجع قضایی از بین نمی رود. (مصدق، ۱۳۸۸،ش۴۹، ۷) در خصوص این دیدگاه، این سئوال مطرح است که چنانچه اشخاص موضوع ذیل تبصره ماده ۴ قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاه عمومی و انقلاب قبل از احراز مقام خود مرتکب جرمی شوند، ولی رسیدگی به جرم آنها در زمان تصدی مسئولیت مطرح شود، کدام مرجع صالح به رسیدگی است؟ اداره حقوقی قوه قضاییه در پاسخ به این پرسش، این گونه اظهار نظر کرده است: «قسمت اخیر تبصره یک ماده ۸ لایحه قانونی تشکیل دادگاههای عمومی، ناظر به صلاحیت دادسرا و دادگاه های جزایی تهران نسبت به جرایمی است که استانداران، فرمانداران و سایر مقامات مذکور در تبصره یاد شده در زمان تصدی این مقامات مرتکب شوند و جرایم قبل از تصدی کماکان در صلاحیت محاکمی است که در زمان وقوع جرم و صلاحیت داشته اند»^[۱۶]، ولی به نظر می رسد این پاسخ صحیح نیست، زیرا اولاً ماده ۳۰۷ قانون آیین دادرسی کیفری به صورت مطلق مقرر نموده است که به کلیه جرایم استانداران و غیره در تهران رسیدگی می شود و زمان وقوع جرم مطرح نیست. ثانیاً رسیدگی به اتهام مقامات مندرج در ماده ۴ در خارج از تهران در صورتی که زمان وقوع جرم قبل از تصدی این مسئولیت ها باشد، با فلسفه تدوین این ماده منافات دارد. بنابراین در فرض سئوال نیزباید به جرایم افراد فوق الذکر در تهران رسیدگی شود. (مصدق، ۷)
شعبه اول دیوان عالی کشور به موجب رأی شماره ۴۶۵/۱، ۷/۱۰/۱۳۸۸ که در مقام حل اختلاف بین دادگاه عمومی جزایی تبریز و کیفری استان تهران در خصوص اینکه متهم در زمان وقوع بزه نماینده مجلس نبوده چنین رأی صادر نموده است: «حکم قانونگذار در فراز دوم تبصره یک الحاقی مورخ ۸۱ به قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب متضمن انصرافش از قاعده کلی صلاحیت محل وقوع جرم، نسبت به اشخاص مندرج در فراز مرقوم است که با لحاظ ارتباط مقرر صلاحیت با نظم عمومی و به جهت سمت نمایندگی آقای دکتر… قرار مورخ ۲۹/۲/۸۳ شعبه ۳۸ دادگاه عمومی تبریز موید است مستند به ماده ۵۸ قانون آئین دادرسی ددگاههای عمومی و انقلاب در امور کیفری و تبصره ماده ۲۷ قانون مزبور در امور مدنی با نقض قرار ۸۴/، ۲۵/۵/۸۸ دادگاه کیفری استان تهران را برای رسیدگی به این مرجع ارسال می دارد.»
۳-۲-۳- مرجع رسیدگی به جرایم عادی رییس جمهور
قبل از تصویب قانون ایین دادرسی کیفری جدید بر اساس تبصره ماده ۴ قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب، اصلاحی ۱۳۸۱ تنها دادگاه کیفری استان تهران، صلاحیت رسیدگی به جرایم برخی از اشخاص را داشت. بر اساس قسمت اخیر تبصره مزبور از معاونینی و مشاورین روسای سه قوه نام برده شده، ولی از روسای سه قوه رییس مجمع تشخیص مصلحت نامبرده نشده است. البته میتوان گفت چون رییس قوه قضاییه قاضی است یا رییس مجمع تشخیص از اعضای مجمع نیز هست، لذا از حیث صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران مشکلی پیش نمی آید ولی در مورد رییس جمهور چنین تفسیری نمی توان ارائه داد.
در مورد سکوت قانونگذار در رابطه با رییس جمهور، اصل ۱۴۰ قانون اساسی مقرر می دارد: «رسیدگی به اتهامات رییس جمهور و معاونان او و وزیران در مورد جرایم عادی بااطلاع مجلس شورای اسلامی در دادگاه های عمومی دادگستری انجا می شود.» یعنی بر اساس اصل مزبور، حتماً قوه قضاییه باید به مجلس اطلاع دهد و دادگاه های عمومی نیز بر اساس اصول صلاحیت محلی انتخاب می شوند. در کنار این اصل، در قوانین عادی ماده ۱۹ قانون تعیین حدود وظایف اختیارات و مسئولیت های ریاست جمهوری اسلامی ایران مصوب ۲۲/۸/۱۳۶۵ آمده است: «رسیدگی به اتهامات مربوط به تخلفات در رابطه با وظایف و اختیارات رییس جمهور در صلاحیت دیوان عالی کشور است و در جرایم عادی از طریق دادگاههای عمومی دادگستری تهران و با اطلاع مجلس شورای اسلامی صورت می گیرد.»
همچنین در این خصوص، بند ۱۰ اصل ۱۱۰ قانون اساسی در مورد اختیارات رهبر می گوید: «عزل رییس جمهور با در نظرگفتن مصالح کشور پس از حکم دیوان عالی کشور به تخلف وی از وظایف قانونی یا رأی مجلس شورای اسلامی به عدم کفایت وی بر اساس اصل ۸۹». بر اساس اصل ۸۹ «در صورتی که حداقل یک سوم از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، رییس جمهور را در مقام اجرای مدیریت قوه­ی مجریه و اداره امور اجرایی کشور مورد استیضاح قرار دهند، رییس جمهور باید ظرف مدت یک ماه پس از طرح آن در مجلس حاضر شود و در خصوص مسائل مطرح شده توضیحات بدهد. در صورتی که پس از بیانات نمایندگان به عدم کفایت رییس جمهور رأی دادند، مراتب جهت اجرای اصل ۱۱۰ به اطلاع مقام معظم رهبری می رسد.»
از بند ۱۰ اصل ۱۱۰ قانون اساسی فهمیده می شود که عزل رییس جمهور از ۲ طریق ممکن است:
از طریق رأی دو سوم نمایندگان مجلس شورای اسلامی و تایید رهبر
از طریق رأی دیوان عالی کشور و عزل او به صلاحدید رهبر
اینکه در ماده ۱۹ قانون تعیین حدود وظایف اختیارات و مسئولیت های ریاست جمهوری آمده است، رسیدگی به اتهامات مربوط به تخلفات در رابطه با وظایف و اختیارات رییس جمهور در صلاحیت دیوان عالی کشور است ناظر به بند ۱۰ اصل ۱۱۰ قانون اساسی است.
سئوالی که در خصوص این مهم مطرح است این است که منظور از جرایم عادی در ماده ۱۹ قانون وظایف و اختیارات رییس جمهوری چیست؟ اداره حقوقی وزارت دادگستری در این خصوص چنین جواب داده است: «مراد از جرایم عادی مذکور در اصل ۱۴۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، جرایم غیر سیاسی و غیر نظامی است و شامل جرایم عادی ارتکاب شده در حین انجام وظیفه و به سبب آن نیز می شود در نتیجه رسیدگی به جرایم عادی وزراء اعم از این که در حین یا به سبب انجام وظیفه باشد یا نباشد با اطلاع مجلس در دادگاههای عمومی انجام می شود.»
به علاوه سئوال مهم این است که آیا جرایم عادی رییس جمهور در دادگاههای عمومی تهران (اعم از عمومی و دادگاه کیفری استان) رسیدگی می شود یا مثل مقامات مذکور ماده ۴ قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب در دادگاه کیفری استان تهران رسیدگی می شود؟ اگر قایل به دیدگاه اول باشیم مطابق با ظاهر اصل ۱۴۰ است ولی تعارضی نیز یا تبصره الحاقی به ماده ۴ اصلاحی دارد، از این جهت که به جرایم سنگین یا غیرسنگین مقامات موضوع تبصره ماده ۴ در دادگاه کیفری استان تهران رسیدگی می شود ولی جرم رییس جمهور این طور نیست. در هر حال، نظرات مختلفی در این رابطه ابراز شده است ولی رویه قضایی هنوز مشخص نیست زیرا اگه پرونده ای مطرح نشده است. البته تبصره ماده ۴ قانون اصلاحی ۸۱ در پیش نویس قانون آیین دادرسی کیفری اصلاح شده است.
سئوال دیگر این است آیا به جزء تبصره ۴ قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاه های عمومی و انقلاب، موارد دیگری از استثناء در مورد صلاحیت محلی وجود دارد؟ در پاسخ این سئوال می توان گفت که قبل از انقلاب، دیوان کیفر کارکنان دولت به جرایم کارمندان عالی رتبه دولت رسیدگی می کرد ولی بعد از انقلاب، آن قانون نسخ شد. لیکن در تبصره ۱ ماده ۸ قانون تشکیل دادگاههای عمومی سال ۸۵ مصوب شورای انقلاب مقرر شد که جرایمی که در صلاحیت دیوان کیفر قرار داشته است حسب مورد در صلاحیت دادگاه کیفری استان تهران صلاحیت رسیدگی به جرایم مقامات، تبصره ماده ۴ قانون اصلاح تشکیل دادگاه های عمومی و انقلاب را پیدا کرد و دادگاههای کیفری مرکز استان صلاحیت رسیدگی به جرایم دیگر کارکنان عالی رتبه­ی دولتی را پیدا کردند.
در ماده ۱۴ آیین نامه قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب مصوب ۱۸ آمده است که: «به جز اتهام مقامات موضوع تبصره ماده ۴ قانون که تحقیقات مقدماتی، تعقیب و اقامه دعوی نسبت به آنها منحصراً توسط دادسرای تهران صورت خواهدگرفت، تعقیب بقیه مقامات موضوع تبصره ۱ ماده ۸ لایحه قانونی تشکیل دادگاه های عمومی مصوب۱۰/۷/۱۳۵۸ شورای انقلاب اسلامی و اصلاحیه های بعدی آن، توسط دادسرای تهران صورت خواهد گرفت، تعقیب بقیه مقامات موضوع تبصره ۱ ماده ۸ لایحه قانونی تشکیل دادگاههای عمومی مصوب ۱۰/۷/۱۳۵۸ شورای انقلاب اسلامی و اصلاحیه های بعدی آن، توسط دادسرای شهرستان مرکز استان مربوط به عمل خواهد آمد.» با پایان یافتن بررسی انواع صلاحیت دادگاه کیفری استان، در مبحث آتی به چگونگی تعارض صلاحیت این دادگاه با سایر مراجع کیفری در دو گفتار، گفتار اول، تعارض در صلاحیت با دادگاه های عمومی و گفتار دوم، تعارض در صلاحیت با دادگاههای اختصاصی خواهیم پرداخت و نحوه حل این تعارض، تجزیه و تحلیل و ارزیابی خواهد شد.
اما قانونگذار در ماده ۳۰۷ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ در صدر ماده گفته رسیدگی به اتهامات روسای سه قوه، که این خود نشان از اهمیت دادن قانونگذار در تسریع دادن به رسیدگی جرایم عادی رئیس جمهور دارد.

۱- کمال گرایی، نارضایتی بدنی را پیش بینی می نماید.
۲- درونی سازی لاغری، نارضایتی بدنی را پیش بینی می نماید.
۳- شاخص توده بدنی، نارضایتی بدنی را پیش بینی می نماید.
۴- خودشی انگاری، نارضایتی بدنی را پیش بینی می نماید.
۵- نارضایتی بدنی، اختلالات خوردن را پیش بینی می نماید.
۶- کمال گرایی، اختلالات خوردن را پیش بینی می نماید.
۷- درونی سازی لاغری، اختلالات خوردن را پیش بینی می نماید.
۸- شاخص توده بدنی ، اختلالات خوردن را پیش بینی می نماید.
۹- خودشی انگاری، اختلالات خوردن را پیش بینی می نماید.
۱۰- کمال گرایی، درونی سازی لاغری، خودشیء انگاری و شاخص توده بدنی با واسطه گری نارضایتی بدنی اختلالات خوردن را پیش بینی می نمایند.
فصل سوم
روش پژوهش
۳-۱-مقدمه
فصل سوم با توصیف جامعه آماری و روش نمونه گیری آغاز خواهد شد. در این فصل پس از توصیف ابزارهای پژوهش، شاخص های روایی و پایایی این ابزارها گزارش می شود و در نهایت به چگونگی اجرا و روش های آماری بکار گرفته شده برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش اشاره خواهد شد.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۳-۲-روش پژوهش و متغیرهای اصلی پژوهش
طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. روش پژوهش به کار گرفته شده در این پژوهش تحلیل مسیر و تحلیل معادلات ساختاری است، که با بهره گرفتن از آن روابط علی بین متغیرهای پژوهش بررسی خواهد شد. متغیرهای برونزاد، در این مطالعه شامل چهار متغیر کمال گرایی، درونی سازی لاغری، شاخص توده بدنی و خود شیء انگاری می باشد. متغیر واسطه ای نارضایتی بدنی و اختلالات خوردن متغیر درونزاد پژوهش حاضر را تشکیل خواهند داد.
۳-۳- جامعه آماری،نمونه و روش نمونه گیری
جامعه آماری شامل کلیه دختران دانشجوی دانشگاه شیراز بودند که در سال تحصیلی ۹۱-۹۲ مشغول به تحصیل بودند. از میان جامعه آماری ۳۰۰ نفر از دانشجویان دختر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب گردیدند. تعداد اعضای نمونه ی پژوهش بر اساس پیشنهاد استیوس (به نقل از هومن، ۱۳۹۰) مبنی بر وجود حداقل ۱۵ عضو در نمونه ی پژوهش به ازای هر مسیر مستقیم مشخص گردیده است.
۳-۴- ابزار پژوهش
۳-۴-۱-اختلالات خوردن
۳-۴-۱-۱-مقیاس تشخیصی اختلالات خوردن^[۲۱۹]
مقیاس تشخیصی اختلالات خوردن (EDDS)(استیک و همکاران، ۲۰۰۱) یک پرسش نامه ۲۲ آیتمی می باشد که بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری را بر اساس ملاک های DSM-IV (انجمن روانپزشکی آمریکا-۱۹۹۴) اندازه گیری می کند. این مقیاس شامل ترکیبی از نمرات لیکرتی، نمرات دو بخشی، نمرات فراوانی و سوالات باز پاسخ مثل قد و وزن می باشد. اولین آیتم ۴ سوالی مقیاس های نگرشی بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی در سه ماه گذشته مثل ترس از چاقی و بیش ارزیابی وزن بر روی یک مقیاس هفت نقطه ای می باشد که از صفر (اصلا) تا ۶ (به مقدار زیاد) درجه بندی شده است. چهار آیتم بعدی فراوانی مصرف مقدار زیادی غذا با تمرکز بر تعداد روزها در هر هفته در طول ۶ ماه گذشته (اختلال پرخوری) و تعداد روزهای هر هفته در طول ۳ ماه گذشته (پرخوری عصبی) را اندازه گیری می کند، نتایج این ۴ آیتم فراوانی رفتارهایی را که به عنوان اجزای پر خوری در طول ۳ ماه گذشته استفاده می شوند را ارزیابی می کند که شامل استفراغ کردن، استفاده از ملین ها و مسهل ها، روزه گرفتن و تمرینات شدید می باشد. نهایتا از شرکت کنندگان درخواست شد تا قد و وزنشان را یادداشت کنند و به دو سوال درباره دوره های قاعدگی از دست رفته و مصرف قرص های ضد بارداری پاسخ دهند. مقیاس تشخیصی اختلالات خوردن شامل یک مقیاس تشخیصی و یک مقیاس نشانه های ترکیبی می باشد، مقیاس تشخیصی برای بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری استفاده می شود. نمرات نشانه های ترکیبی سطوح کلی آسیب شناسی خوردن را نشان می دهد و نمرات برش برای تفکیک افراد با آسیب شناسی خوردن از گروه کنترل به کار می رود. نمرات نشانه های ترکیبی اختلالات خوردن به وسیله ی استاندارد سازی و جمع بندی نمرات تمام آیتم ها محاسبه می گردد (به جز آیتم هایی که در مورد وزن، قد و مصرف قرص های ضد بارداری سوال می نماید). برای نشانه های ترکیبی، نمره برش ۱۶٫۵ به طور رایج برای تشخیص بیماران بالینی از گروه کنترل به کار می رود. هم چنین به دلیل عدم استفاده قبلی از این پرسش نامه در ایران، پایایی و روایی این مقیاس در این تحقیق محاسبه گردید.
پایایی مقیاس تشخیصی اختلال خوردن ((EDDS
جدول ۳-۱: پایایی مقیاس تشخیصی اختلالات خوردن EDDS

از آلفای کرونباخی به دست آمده در جدول فوق، این نتیجه حاصل می شود که سوالات این مقیاس از پایایی لازم برخوردار نیستند. ولی با حذف دو سوال ۱۹ و ۲۰ آلفای کرونباخ به مقدار مطلوب ۸۲/۰ خواهد رسید
در این تحقیق از روش تحلیل عاملی تاییدی استفاده شده است که در آن از قبل گروه‌بندی‌ها انجام شده و تنها در پی آن هستم که از درستی گروه‌بندی‌ها و اعتبار سازه‌های مد نظر گرفته شده مطمئن شوم. بدین منظور برای هر مقیاس آزمون معنی داری KMO و بارتلت انجام شده است. مقدار شاخص KMO جهت تعیین کفایت حجم نمونه به منظور استفاده از ساختار عاملی به کار می‌رود و از صفر تا یک تغییر می­ کند و معمولا زمانی مطلوب محسوب می­ شود که مقدار آن از ۶۰/۰ بیشتر باشد. آزمون بارتلت ناهمبسته بودن بین سوال‌های داخل هر مقیاس را آزمون می‌کند. در صورتی که سطح معناداری این آزمون کمتر از سطح ۰۵/۰ باشد، فرض همبسته بودن سوالات پذیرفته می­ شود، بدین معنا که این سوال‌ها مقیاس مورد نظر را به خوبی اندازه می‌گیرند
روایی مقیاس تشخیصی اختلال خوردن (EDDS)
جدول ۳-۲: روایی مقیاس تشخیصی اختلالات خوردن EDDS

در خصوص شرط وجود جمعیت دائمی، تقریبا هیچ تردیدی در مورد سکونت جمعیتی دائمی در فلسطین وجود ندارد. تنها این ایراد مطرح شده است که پس از جنگ ۶ روزه ۱۹۶۷، اکثریت مردم فلسطین در خارج از این سرزمین زندگی می‌کنند. به بیان دیگر از ۱۱میلیون فلسطینی، تنها ۳.۸ میلیون نفر آنها در سرزمین‌های فلسطینی زندگی می‌کنند.
در پاسخ به‌این ایراد باید گفت که سکونت بخش اعظمی از مردم یک دولت در بیرون از آن پدیده نادری نیست. بطور مثال، حدود ۷ میلیون نفر از مردم لبنان در برزیل زندگی می‌کنند، در حالی که تنها ۴ میلیون نفر آنها در داخل لبنان سکونت دارند، اما این مسئله هیچ خللی بر به رسمیت شناخته شدن لبنان به عنوان یک دولت مستقل وارد نمی‌کند.^[۱۰۴]
۲- سرزمین فلسطین
در خصوص شرط دارا بودن سرزمین، بر اساس یک استدلال‌، وضعیت سرزمین فلسطین به گونه‌ای نیست که بتوان آن را «سرزمین مشخص و معین» توصیف کرد. در پاسخ به‌این ایراد باید گفت که موجودیت دولت فلسطین حداقل توسط یکی از قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل متحد در چهارچوب مرزهای سال ۱۹۴۷ یا دست کم مرزهای ۱۹۶۷ به رسمیت شناخته شده است. قطعنامه‌های ^[۱۰۵]۲۴۲ و ^[۱۰۶]۳۳۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد از رژیم اسرائیل می‌خواهند تا پشت خط آتش بس ۱۹۴۹ عقب نشینی کند. این بدان معناست که کرانه باختری، قدس شرقی و نوار غزه که در سال ۱۹۶۷ توسط رژیم اسرائیل اشغال شدند، از نظر سازمان ملل متحد، به صورت بی قید و شرط جزو محدوده سرزمینی دولت فلسطین محسوب می‌شوند. این مسئله مورد پذیرش جامعه بین‌المللی بوده و اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها^[۱۰۷] نیز آن را قبول دارند.
به علاوه، این مسئله که مرزهای فلسطین به طور کامل مشخص نشده‌اند، امکان تبدیل فلسطین به یک دولت را منتفی نمی‌سازد. از منظر حقوق بین‌الملل تعیین دقیق مرزهای یک دولت، شرط ضروری دارا بودن سرزمین معین نیست.^[۱۰۸] این نکته را باید یادآوری کرد که همان وضعیت مرزهای نامشخص در مورد اسرائیل نیز صدق می‌کند، در حالی که‌این مسئله مشکلی برای دولت شدن آن به وجود نیاورده است.^[۱۰۹]به علاوه، دولت بودن مستلزم داشتن سلطه بر یک بخش سرزمینی است و تفاوتی نمی‌کند که آن بخش سرزمینی کوچک باشد یا بزرگ.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

از سوی دیگر، سرزمین‌های فلسطینی از چند قسمت مجزا و تکه تکه یعنی کرانه باختری، نوار غزه و قدس شرقی تشکیل شده‌اند. این مسئله سوالاتی را در مورد اینکه چندپارگی و نامشخص بودن مرزها آسیبی به تمامیت ارضی فلسطین وارد می‌کند یا خیر، مطرح ساخته است. در پاسخ به‌این سوالات، خاطر نشان شده است که تمامیت ارضی فلسطین از سوی قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد، مجمع عمومی سازمان ملل متحد و دیوان بین‌المللی دادگستری مورد تایید و شناسایی قرار گرفته است. داشتن سطح محدودی از تسلط بر سرزمین‌ها یکپارچگی آن را به خطر نمی‌اندازد، زیرا دلیل این چندپارچگی اشغال خارجی است. بنابراین چند پارچگی سرزمین و نبود مرزهای مشخص، دلیل قانع کننده‌ای برای رد معیار سرزمین نیست.^[۱۱۰]
وجود سرزمین‌های چندپاره و جدا از هم نظیر غزه، قدس شرقی و کرانه باختری در دولتها و مناطق دیگری نظیر آلاسکا^[۱۱۱]، گیبرالتار^[۱۱۲] و کالینینگراد^[۱۱۳] نیز وجود دارند. ^[۱۱۴]
۳- دولت فلسطین
شاید بحث برانگیزترین معیار در زمینه دولت شدن فلسطین، معیار وجود دولت مستقل در محدوده سرزمینی فلسطین باشد. این مسئله که از نظر حقوق بین‌الملل حکومت فلسطین توانایی اعمال اختیار کافی بر سرزمین خود را دارد یا نه، موضوعی قابل بحث است. فلسطینی‌ها از سال ۱۹۹۵ به‌این سو دست کم بر بخش‌هایی از سرزمین خودشان سلطه کامل پیدا کرده‌اند.
موافقتنامه اسلوی ۲^[۱۱۵] که در سپتامبر ۱۹۹۵ به امضای مقامات سازمان آزادی بخش فلسطین و رژیم اسرائیل رسید، به صورت موقت کرانه باختری را از نظر نوع سلطه و کنترل بر سه بخش تقسیم کرد:
منطقه A - منطقه تحت سلطه موثر کامل فلسطینی‌ها بدون حضور دولت و نیروهای نظامی اسرائیلی (در حال حاضر ۱۸ درصد)
منطقه B -منطقه تحت کنترل مشترک، مدیریت شهری بر عهده فلسطینی‌ها و کنترل نظامی مشترکا بر عهده نیروهای اسرائیلی و فلسطینی (در حال حاضر ۲۱ درصد)
منطقه C -منطقه تحت کنترل کامل اسرائیل، با قائل شدن برخی استثنائات برای شهروندان فلسطینی (در حال حاضر ۶۱ درصد)^[۱۱۶]
همچنین پس از خروج ارتش اسرائیل از نوار غزه در سال ۲۰۰۵، کنترل این منطقه عملا به شکل منطقه گروه A درآمد. در حال حاضر گروه حماس کنترل این منطقه را بر عهده دارد.
به بیان دیگر، اسرائیل بخش عمده سرزمین مورد ادعای فلسطینیان را تحت کنترل دارد، اما نه همه آن را. از آنجایی که دولتهای زیادی در جهان بر تمام سرزمین و آبهای مورد ادعای خود تسلط ندارند، بنابراین، این موضوع به تنهایی نمی‌تواند دلیلی بر رد دولت بودن فلسطین باشد.^[۱۱۷]
همچنین این موضوع محل اختلاف است که‌ایا برای یک حکومت، داشتن سلطه موثر بر سرزمینش شرطی ضروری است، یا اینکه وجود یک حکومت بر اساس هنجارهای پذیرفته شده موجود، برای دولت شدن کفایت می‌کند.^[۱۱۸]
طرفداران دولت بودن فلسطین استدلال می‌کنند که کلمه «حکومت» در کنوانسیون مونته ویدئو واجد صفت «موثر» نیست. در مقابل، واژه «حکومت» در اینجا به عملکرد یک دولت جدید در جاهایی اشاره دارد که واحدهای سرزمینی توانسته‌اند به رغم نداشتن اقتدار کامل در زمان اعطای شناسایی، به عنوان یک دولت مورد شناسایی قرار بگیرند. این موضوع در مورد دولتهایی مانند جمهوری دموکراتیک کنگو، بوسنی و هرزگوئین، تیمور شرقی، کوزوو و گینه بیسائو مصداق پیدا کرده است. در عین حال، واحدهای سرزمینی دیگری به رغم اعمال اقتدار حاکمیتی به دلیل نداشتن حق تعیین سرنوشت (مانند رودزیا)، از سوی جامعه بین‌المللی به عنوان یک دولت مورد شناسایی قرار نگرفته‌اند. بنابراین پیشنهاد شده است که از حق تعیین سرنوشت در مواردی که حکومت موثری وجود ندارد، به عنوان عاملی برای ایجاد موازنه بیشتر در خصوص این ضابطه استفاده شود.^[۱۱۹]
حق تعیین سرنوشت یک حق غیرقابل انتقال است که همه ملت‌ها به طور برابر از آن برخوردارند و در بند دوم ماده یک منشور ملل متحد به آن اشاره شده است. این حق در برخی از قطعنامه‌های سازمان ملل متحد نیز به فلسطینی‌ها اعطا شده است. همچنین استدلال شده است که ویژگی‌های فلسطین برای دولت شدن نباید به اراده اسرائیل گره زده شود، زیرا یک نیروی اشغالگر نمی‌تواند بر حاکمیت یک دولت تاثیر بگذارد.^[۱۲۰]
در مقابل، این استدلال مطرح می‌شود که حتی پیش از اشغال، کرانه باختری و نوار غزه دولت محسوب نمی‌شدند، بنابراین فرض اینکه یک نیروی اشغالگر تاثیری بر حاکمیت ندارد، در این مورد قابل طرح نیست.^[۱۲۱]
در پاسخ به‌این استدلال باید گفت، دولتی که توسط شورای ملی فلسطین در سال ۱۹۸۸ استقلال آن اعلام شد، دولت جدیدالتأسیسی نبود. بلکه، فلسطین یک دولت موجود از قبل بوده است. فلسطین به محض تجزیه امپراطوری عثمانی پس از جنگ جهانی اول، به یک موجودیت بین‌المللی تبدیل شد. پس از آنکه امپراطوری عثمانی حاکمیت خود را از دست داد، فلسطین سر برآورد. انگلیس بر اساس ساز و کاری که به موجب میثاق جامعه ملل پیش بینی شده بود، اداره آن را عهده دار شد. نظام نمایندگی، همانگونه که در ماده ۲۲ میثاق آمده است، بر اساس این مفهوم بنا شده بود که برخی از ملتها «در شرایط فوق العاده جهان مدرن، هنوز قادر نیستند روی پای خود بایستند.» بر این اساس مقرر شده بود که فرانسه و انگلیس بخش‌های مختلف سرزمین تحت حاکمیت امپراطوری عثمانی را با در نظر گرفتن منافع این مردم، اداره کنند. مردم ساکن این سرزمین‌ها به طور کلی، به عنوان دارنده نهایی حاکمیت شناخته می‌شدند.^[۱۲۲] همانگونه که دیوان بین‌المللی دادگستری اشاره داشته است، «هدف نهایی» نظام نمایندگی «تعیین سرنوشت و استقلال مردم این مناطق بوده است.»^[۱۲۳] تنها باید مدت زمانی سپری می‌شد تا این ملت‌ها توانایی لازم برای کنترل سرزمین‌هایشان را کسب کنند.
اعلامیه ۱۹۸۸ فلسطین صراحتا با استناد به میثاق جامعه ملل اعلام نمود که «جامعه بین‌المللی در ماده ۲۲ میثاق جامعه ملل در سال ۱۹۱۹…این موضوع را به رسمیت شناخته است که مردم عرب فلسطین تفاوتی با دیگر مردم عرب جدا شده از دولت عثمانی ندارد و یک ملت آزاد و مستقل است.» بنابراین، اعلامیه ۱۹۸۸ به عنوان تاکیدی مجدد بر وضعیت از پیش موجود دولت بودن فلسطین است.^[۱۲۴]
بر اساس نظام نمایندگی جامعه ملل، یک قدرت قیم، مانند انگلیس در فلسطین، از ادعای حاکمیت بر این سرزمین منع شده بود و همین اصل مهم بود که نظام نمایندگی را از نظام مستعمراتی سابق متمایز می‌ساخت. بنابراین، انگلیس بر سرزمین فلسطین حاکمیت نداشت. وظیفه دولت قیم توسعه نهادهایی بود تا مردم فلسطین بتوانند خود امورشان را اداره کنند و پس از آن موظف بود اداره فلسطین را به مردم این سرزمین واگذار کند.^[۱۲۵]
دولت‌های سرزمین‌های تحت قیمومت، معاهداتی را با سایر دولت‌ها به امضا رساندند. گروه نمایندگی A ، که شامل فلسطین نیز می‌شد، در انعقاد معاهدات بیش از سایر گروه‌ها فعال بود. فلسطین یک طرف معاهداتی بود که در مجموعه معاهدات جامعه ملل همانند معاهدات سایر دولتها منتشر شده بود. برای مثال، فلسطین عضو یک معاهده چندجانبه جهت ایجاد یک نهاد بین‌المللی برای مبارزه با آفت ملخ در زمین‌های کشاورزی بود که در ۱۹۲۶ در دمشق منعقد شده بود. در متن این معاهده از طرف‌های متعاهد با عنوان «دولتهای متعاهد» یاد شده بود.^[۱۲۶]
فلسطین همچنین طرف یک موافقتنامه با مصر در زمینه اجرای احکام قضایی متقابل بود. این دولت همچنین طرف متعاهد معاهدات دو جانبه در زمینه تبادل بسته‌های پستی با دولتهای سوئیس، ایتالیا، یونان و فرانسه بود. قابل ملاحظه ترین مورد، معاهده‌ای بود بین فلسطین و دولت قیم، یعنی بریتانیای کبیر. این موافقتنامه بین اداره پست پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند و اداره پست فلسطین در زمینه مبادله حواله جات پستی بود که در ۱۰ ژانویه ۱۹۲۲ در لندن و در ۲۳ ژانویه ۱۹۲۲ در اورشلیم به امضا رسیده بود. این معاهده همچنین توسط جامعه ملل به ثبت رسیده و در مجموعه معاهدات جامعه ملل منتشر شده بود. اگر فلسطین و انگلیس هر دو یک حاکمیت مستقل داشتند، چه نیازی به انعقاد معاهده بین آن دو بود. انعقاد این معاهده نشان می‌دهد که حاکمیت فلسطین در آن زمان دائر بوده است.^[۱۲۷]
حاکمیت فلسطین همچنین در ترتیبات مربوط به امور شهروندی نیز انعکاس داشت. ساکنان فلسطین تابعیت عثمانی خود را پس از تجزیه امپراطوری عثمانی از دست دادند و تابعیت جدیدی تحت عنوان تابعیت فلسطینی کسب کردند. آنها اتباع انگلیس محسوب نمی‌شدند، هرچند که انگلیس نمایندگی فلسطینیان را در خارج از دولت بر عهده داشت.^[۱۲۸] در تصویب نامه‌ای که از سوی دولت انگلیس در زمینه وظایف این دولت در خصوص تابعیت فلسطینی صادر شده، به عبارت «شهروندی فلسطین» اشاره شده است.^[۱۲۹]
استدلال دیگری که می‌توان مطرح کرد این است که در پرتو توسعه حقوق بین‌الملل از سال ۱۹۴۵ به‌این سو، نهادهای مهم بین‌المللی مانند سازمان ملل متحد یا دیوان بین‌المللی کیفری درجه خاصی از اختیار را دارا شده‌اند که به آنها اجازه می‌دهد در راستای نیل به اهداف آن سازمان، حتی به رغم عدم برخورداری یک موجودیت از تمامی ضوابط سنتی دولت شدن، در مورد دولت شدن آن موجودیت به صورت دوژوره، اعلام نظر کنند. جیمز کرافورد، از اساتید به نام حقوق بین‌الملل در این باره می‌گوید: «توسعه حقوق بین‌الملل از ۱۹۴۵ به این سو… به صورت مستدلی مفهوم دولت شدن را نسبت به فرمول مورد اشاره در کنوانسیون مونته ویدئو، دستخوش تعدیل نموده است. حتی در مواردی از تعریف دولت به مثابه یک اجتماع سرزمینی موثر و مستقل از سایر دولتها عدول شده است. در مقابل، مفاهیمی چون استحقاق یا عدم استحقاق برای دولت تلقی کردن یک موجودیت، دست کم در برخی موارد خاص مورد توجه قرار گرفته است.»^[۱۳۰]
از ۱۹۴۵ به‌این سو، اصل حق تعیین سرنوشت نیز به عنوان یک حق قابل اجرا تبلور یافته است. اینکه فلسطینیان مردمی هستند که بر اساس حقوق بین‌الملل از حق تعیین سرنوشت برخوردارند، موضوعی غیرقابل انکار است. اما فاصله بین ایجاد و به رسمیت شناختن این حق خصوصا در مورد ملت فلسطین بدون دردسر طی نشده است. به رغم اینکه فلسطینی‌ها به صورت گسترده‌ای به عنوان یک دولت شناخته شده‌اند، عوامل سیاسی از ایجاد یک دولت مستقل فلسطینی جلوگیری کرده‌اند.^[۱۳۱]
در حالی که سابقه محدودی در خصوص این نوع از معیار دولت شدن وجود دارد، اما توسل به آن غیرممکن نیست. نگرش‌های موسع نسبت به مقوله دولت شدن در این روش به کار گرفته شده‌اند. بطور مثال در مورد گینه بیسائو، مجمع عمومی سازمان در شرایطی از «کسب استقلال مردم گینه بیسائو و در نتیجه‌ایجاد دولت مستقل جمهوری گینه بیسائو استقبال کرد که «اشغال بخش‌های معینی از جمهوری گینه بیسائو توسط نیروهای پرتقالی و اقدامات تجاوزکارانه آنها علیه‌این دولت» همچنان ادامه داشت. گینه بیسائو حتی قبل از انعقاد هرگونه موافقتنامه اعطای استقلال بین گینه و پرتقال و پیش از آنکه ضابطه سنتی استقلال و سلطه موثر محقق شود، به صورت گسترده‌ای به عنوان یک دولت شناخته می‌شد. این نشان می‌دهد، در مواردی که یک جنبش آزادی بخش ملی از سوی مردم دولت مورد حمایت قرار می‌گیرد و قسمت‌های قابل توجهی از سرزمین مربوطه را تحت کنترل خود دارد، اصل حق تعیین سرنوشت می‌تواند مجوزی برای مشروعیت بخشی به دولت شدن یک موجودیت در شرایطی باشد که شناسایی آن به عنوان یک دولت از نظر معیارهای سنتی حقوق بین‌الملل هنوز قابل تایید نیست.
مثال قابل توجه دیگر، مورد جمهوری دموکراتیک کنگو است که در سال ۱۹۶۰ استقلال خود را در شرایطی کسب کرد که هیچ گونه آمادگی موثری برای استقلال نداشت، نیروهای نظامی بلژیکی به رغم قطعنامه‌های سازمان ملل متحد همچنان در این دولت حضور داشتند و دولت مرکزی کنگو به دو گروه تقسیم شده بود که هر دو مدعی بودند که تنها دولت قانونی کنگو هستند. به گفته کرافورد: «وضعیت به هر چیزی بیش از یک دولت موثر شبیه بود. اما علیرغم این شرایط، شک زیادی وجود نداشت که کنگوی سال ۱۹۶۰ یک دولت به معنای حقیقی کلمه است. کنگو به صورت گسترده‌ای مورد شناسایی قرار گرفته بود. بنابراین تقاضای عضویت آن در سازمان ملل متحد بدون هیچگونه مخالفتی پذیرفته شد.»^[۱۳۲]
الف- مدعیان احتمالی سرزمین فلسطین
در زمان صدور اعلامیه استقلال فلسطین در ۱۹۸۸، اسرائیل نوار غزه و کرانه باختری را در کنترل خود داشت. اما این موضوع دولت بودن فلسطین را منتفی نمی‌سازد. معیار داشتن سلطه موثر بر سرزمین، در صورتی که هیچ دولت دیگری ادعای حاکمیت بر آن سرزمین را نداشته باشد، با سختگیری کمتری اعمال می‌شود.^[۱۳۳] هیچ دولت دیگری جز فلسطین ادعای حاکمیت بر نوار غزه و کرانه باختری را ندارد. غزه از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷ توسط دولت مصر کنترل می‌شد، اما مصر هرگز ادعای حاکمیت بر این سرزمین‌ها را نداشت. مصر غزه را به عنوان بخشی از سرزمین فلسطین تلقی می‌کرد.^[۱۳۴] قانون اساسی ای که برای غزه توسط دولت مصر در سال ۱۹۶۲ به تصویب رسیده بود، آمده بود: «نوار غزه یک بخش غیرقابل تقسیم از سرزمین فلسطین است.»^[۱۳۵] تا زمانی که دولت فلسطین بتواند تسلط این منطقه را در دست بگیرد، مصر خود را حافظ غزه در مقابل اسرائیل می‌دانست. قانون اساسی سال ۱۹۶۲ در این زمینه اعلام می‌داشت: «این قانون اساسی تا زمانی در نوار غزه حاکم خواهد بود که یک قانون اساسی دائمی برای دولت فلسطین صادر شود.»^[۱۳۶]
کرانه باختری نیز در فاصله سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷ توسط اردن اداره می‌شد. ملک حسین، پادشاه اردن در سال ۱۹۸۸ از تمام ادعاهای خود در مورد حاکمیت بر کرانه باختری چشم پوشی کرد و به سازمان آزادی بخش فلسطین اجازه داد تا مسئولیت کامل این منطقه را بر عهده بگیرد. وی پارلمان اردن را (که نیمی از اعضای آن نمایندگان کرانه باختری بودند) منحل کرد، پرداخت حقوق به ۲۱ هزار کارمند مشغول به کار در کرانه باختری را متوقف نمود و دستور داد که گذرنامه‌های فلسطینی‌های کرانه باختری به روادید مسافرتی ۲ ساله تبدیل شوند. زمانی که شورای ملی فلسطین، سازمان آزادی بخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده قانونی مردم فلسطین مورد شناسایی قرار داد و در ۱۵ نوامبر ۱۹۸۸استقلال فلسطین را اعلام نمود، ملک حسین، بلافاصله فلسطین را مورد شناسایی قرار داد.^[۱۳۷]
اسرائیل نیز کنترل نوار غزه و کرانه باختری را به عنوان نیروی متخاصم اشغالگر در اختیار داشته و ادعای حاکمیت بر این مناطق را ننموده است. زمانی که سرزمینی تحت اشغال یک نیروی متخاصم در می‌آید، حاکمیت آن سرزمین تاثیری نمی‌پذیرد.^[۱۳۸] در زمان ورود یک نیروی متخاصم اشغالگر، «حاکمیت قانونی (دوژوره) در سرزمین تحت اشغال همچنان پابرجا می‌ماند، هرچند که حکومت قانونی قادر به اعمال قدرت حاکمیتی خود در سرزمین تحت اشغال نباشد.»^[۱۳۹] به علاوه، «نیروی متخاصم در سرزمین تحت اشغال، به هیچ وجه، حقوق حاکمیتی به دست نمی‌آورد، اما یک حق موقت (اداره سرزمین تحت اشغال) را اعمال می‌کند.»^[۱۴۰] برای مثال، کویت در سال‌های ۹۱-۱۹۹۰ با وجود اشغال خاکش توسط عراق، یک دولت بود. بنابراین، کنترل اسرائیل بر این سرزمین‌ها، هیچ مانعی برای حاکمیت فلسطین در غزه و کرانه باختری به وجود نمی‌آورد.^[۱۴۱]
ادعای قاطعانه فلسطین در مورد حق تعیین سرنوشت نیز دلیل دیگری است که موجب شده است، جامعه بین‌المللی آن را با وجود تردیدها در مورد داشتن سلطه موثر بر سرزمینش به عنوان یک دولت بپذیرد. همزمان با آغاز روند استعمار زدایی در قاره آفریقا، موضوع شناسایی مستعمراتی که همچنان تحت کنترل دولت‌های استعمارگر قرار داشتند، به عنوان دولتهای مستقل مطرح شد. برای مثال کنگو که با وجود اینکه تحت کنترل بلژیک قرار داشت، استقلال کسب کرده بود، به عنوان یک عضو ملل متحد پذیرفته شد. زمانی که کنگو به عنوان یک دولت پذیرفته شد، مقامات کنگو به هیچ وجه دولت موثر محسوب نمی‌شدند. گینه بیسائو نیز در شرایطی به عضویت ملل متحد پذیرفته شد که همچنان تحت کنترل پرتغال قرار داشت، البته توافق شده بود که نیروهای پرتغالی از این سرزمین خارج شوند.^[۱۴۲]
نهادهای بین‌المللی از جمله بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و کمیته ارتباط ویژه برای هماهنگی کمک‌های بین‌المللی به فلسطین در گزارشاتی که متعاقب بازدیدهای خود از سرزمین‌های فلسطینی داشته‌اند، اعلام کرده‌اند که فلسطین برای دولت شدن آمادگی دارد.^[۱۴۳] بطور مثال، در گزارش آوریل ۲۰۱۱ کمیته ویژه تاکید شده است که در زمینه حاکمیت قانون و حقوق بشر، معیشت، آموزش و فرهنگ، بهداشت، تامین اجتماعی و زیرساخت‌ها و تامین آب، اقدامات تشکیلات خودگردان در حال حاضر برای محسوب شدن به عنوان عملکرد یک دولت مستقل کافی به نظر می‌رسد.^[۱۴۴]
همچنین همانگونه که نماینده اکوادور در نشست شورای امنیت در ژانویه سال ۲۰۱۱ تاکید کرد، سازماندهی انتخابات پارلمان و ریاست جمهوری در فلسطین شاهد دیگری است که اثبات می‌کند دولت فلسطین قادر به اداره خود به عنوان یک دولت مستقل است.
نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که مجمع عمومی سازمان ملل متحد با پذیرش طرح تقسیم فلسطین در سال ۱۹۴۷، در حقیقت تلویحا به تشکیل دولت فلسطین رای داده است. در قطعنامه تقسیم، پذیرش عضویت در سازمان ملل متحد مشروط به‌این موضوع شده که «استقلال دولت عربی یا یهودی، همانگونه که در این طرح لحاظ شده، به نحو موثری به اجرا در آید» و اعلامیه‌ای توسط «یکی از این دولتها امضا شود.»
ب- حکومت فلسطینی
سلطه موثر بر بخش‌های مختلف سرزمین‌های فلسطینی در اختیار دو گروه سیاسی قرار دارد. نوار غزه در اختیار جنبش حماس است و کرانه باختری نیز تحت کنترل فتح قرار دارد. در ادامه اشاره‌ای کوتاه به سابقه تشکیل، اختلافات و آشتی این دو گروه فلسطینی می‌کنیم:
جنبش حماس: در سال ۱۹۸۷ به رهبری «شیخ احمد یاسین» تشکیل شد و در راه مبارزه با رژیم اسرائیل تمرکز خود را بر فعالیت‌های نظامی استوار ساخت که می‌توان به «انتفاضه سنگ» در سال ۱۹۸۷ و «انتفاضه الاقصی» در سال ۲۰۰۰ میلادی اشاره کرد. مقاومت در برابر اقدامات نظامی اسرائیل، پرهیز از شناسایی اسرائیل، بکارگیری عملیات‌های انتحاری، پایبندی به حق بازگشت آوارگان و مهاجران فلسطینی به وطن خود و موافقت با تشکیل دولت فلسطین در مرزهای سال ۱۹۶۷^[۱۴۵] ازجمله مواضع و اقداماتی است که حماس در دستور کار خود قرار داده است.^[۱۴۶] حماس، هدف خود را «آزادی تمامی خاک فلسطین» اعلام کرده ‌است. حماس از تابستان ۲۰۰۷ میلادی و پس از پیروزی در انتخابات شورای قانونگذاری فلسطین، کنترل نوار غزه را در دست گرفت.^[۱۴۷]
حماس دامنه فعالیت‌های خود را به عملیات‌های نظامی محدود نکرده و با اجرای برنامه‌های اجتماعی متعدد حضور پررنگی در زندگی مردم نوار غزه و کرانه باختری داشته است. ساخت بیمارستان‌ها، مراکز آموزشی و کتابخانه‌‌ها به محبوبیت آنان نزد بخش مهمی از فلسطینیان منجر شده است.^[۱۴۸]
حماس همچنین یک حزب سیاسی فلسطینی به شمار می‌آید. آن‌ها اگرچه پیمان‌های اسلو را قبول ندارند، اما با حکومت خودگردان فلسطین همکاری کرده، وارد مهمترین نهادهای وابسته به آن شدند و حتی با پیروزی خود در انتخابات شورای قانونگذاری فلسطین در تابستان سال ۲۰۰۷ به حزب حاکم مجلس قانون‌گذاری فلسطین تبدیل شدند. حماس پس از پیروزی در این انتخابات دولت خود به ریاست اسماعیل هنیه را تشکیل داد. در انتخابات مجلس فلسطین که در ژانویه سال ۲۰۰۶ برگزار شد، حماس با بدست آوردن بیشترین کرسی، حزب حاکم پارلمان شد و اسماعیل هنیه به عنوان نخست وزیر حکومت خودگردان فلسطین معرفی شد.^[۱۴۹]
جنبش فتح: با نام کامل جنبش آزادی‌بخش میهنی فلسطین، مهمترین سازمان سیاسی و نظامی فلسطینی است که در سال ۱۹۵۹ توسط یاسر عرفات و خلیل الوزیر (ابوجهاد) با هدف آزادی فلسطین از سیطره اسرائیل از طریق مبارزات چریکی بنیان‌گذاری شد .فتح مهمترین و بزرگ‌ترین گروه در کنفدراسیون احزاب فلسطینی موسوم به سازمان آزادی‌بخش فلسطین(ساف) است و رویکردی ناسیونالیستی و تا حدی سوسیالیستی دارد. ایده بنیادین جنبش فتح که فلسطینیان بایستی خودشان امر آزادسازی سرزمین‌های فلسطینی‌نشین را به دست گیرند، به اواسط دهه ۱۹۵۰ باز می‌گردد.^[۱۵۰]
ایدئولوژی این سازمان مبتنی بر آزادسازی فلسطین توسط مردم فلسطینی در مقابل تبلیغات ناسیونالیسم عربی آن زمان به رهبری جمال عبدالناصر قرار داشت که بر اتحاد جهان عرب برای نیل به‌این هدف تاکید می‌کرد. از سوی دیگر دیدگاه‌های سکولار و تاحدی سوسیالیستی فتح نیز در تقابل با تفکر جنبش اخوان المسلمین قرار می‌گرفت که با طرح بحث خلافت و مفهوم جهاد در اسلام به مسئله فلسطین می‌نگریست. این اختلاف دیدگاه از سال ۱۹۶۰ رقابت فتح و جنبش اخوان‌المسلمین اردن[۱۵۱] (کرانه باختری رود اردن نیز در آن زمان در تصرف اردن بود) را در پی داشت که هر یک برای جذب جوانان فلسطینی به سوی سازمان خود می‌کوشیدند.^[۱۵۲]
گذر زمان باعث ایجاد تغییرات زیادی در مرامنامه اولیه‌این گروه فلسطینی شد، تا جایی که فتح پس از امضای موافقتنامه اسلو در ۱۹۹۳ با کنار گذاشتن ایده نابودی رژیم اسرائیل و به رسمیت شناختن آن، عملاً وارد روند «صلح در برابر زمین» شد. دیدارهای یاسر عرفات با اسحاق رابین نخست وزیر رژیم صهیونیستی در ۱۹۹۳ اوج تغییر در ایدئولوژی جنبش فتح به شمار می رفت.^[۱۵۳]
رویارویی و آشتی فتح و حماس: با گسترش تب برگزاری انتخابات و موج دموکراتیزاسیون در خاورمیانه، قرار بر آن شد که فلسطین نیز شاهد انتخابات پارلمانی باشد. دو گروه فتح و حماس که تا پیش از انتخابات سال ۲۰۰۶ رقیب سیاسی جدی برای یکدیگر بودند، پس از برگزاری این انتخابات تعاملاتشان از فاز سیاسی به فاز نظامی و رویارویی کشیده شد. چرا که جنبش فتح حاضر نشد حماس را در ساختار قدرت شریک کند، حال آنکه حماس نزدیک به ۷۰ درصد از مجموع ۱۳۲ مرسی پارلمان فلسطین را به دست آورده بود. حماس تلاش کرد تا بر اساس قانون اساسی موقت فلسطین دولت را تشکیل دهد، اما محمود عباس به عنوان رئیس تشکیلات خودگردان حاضر نشد این دولت را به رسمیت بشناسد و لذا درگیری‌های جدی میان این دو آغاز شد تا جایی که گروه حماس توانست پس از زد و خوردهای نظامی فتح را از نوار غزه بیرون براند و در آنجا دولت خود را تشکیل دهد.^[۱۵۴]
در این سال‌ها تلاش‌های فراوانی از جانب بازیگران منطقه‌ای برای آشتی این دو گروه فلسطینی انجام گرفت که به دلایل مختلف نتیجه بخش نبود. اما با آغاز تحولات منطقه‌ای من جمله بروز انقلاب‌های عربی در مصر و بروز ناآرامی در سوریه، سرانجام پس از ۶ سال رویارویی، نمایندگان دو گروه فتح و حماس پس از ۱۸ ماه مذاکره در آوریل ۲۰۱۱، در قاهره حاضر شدند و سند آشتی ملی را در حضور نماینگان دولتهای مختلف امضا کردند. مراسم امضای توافقنامه آشتی ملی فلسطینینان در ۲۷ آوریل ۲۰۱۱ با حضور دبیرکل اتحادیه عرب، دبیرکل سازمان تعاون اسلامی و فرستاده ویژه سازمان ملل متحد برگزار شد.^[۱۵۵]
بر اساس این توافقنامه قدرت میان جنبش‌های فتح و حماس تقسیم می‌شود. فعال کردن کمیته سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف)، موضوع دولت وحدت ملی، ماموریت آن، مدت فعالیت آن و برنامه‌های سیاسی این دولت، برگزاری انتخابات پارلمانی و ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین و همچنین فعال کردن مجلس فلسطین و آزادی زندانیان سیاسی دو طرف و پرونده‌های امنیتی از دیگر مسائلی بود که دو گروه مهم فلسطینی درباره آنها به توافقاتی دست یافتند.^[۱۵۶]
در مجموع می‌توان گفت که امروزه موجودیتی به نام فلسطین تا حدود زیادی عنصر قدرت سیاسی را برای تشکیل یک دولت مستقل دارد، هرچند چالش‌هایی درخصوص اعمال مؤثر قدرت سیاسی حکومت خودگردان، قاطعیت قدرت تصمیم‌گیری آن، اصالت قدرت تصمیم‌گیری آن، سلطه واقعی و یکپارچه در کل سرزمین‌های آزاد شده وجود دارد، آن هم از یک سو به دلیل مداخلات سیاسی- نظامی مستمر اسرائیل در آن سرزمین‌ها و از سوی دیگر انشقاق و انشعاب اقتدار سیاسی در همان سرزمین‌هاست^[۱۵۷] که البته همانگونه که اشاره شد، از سوی هر دو گروه فلسطینی یعنی فتح و حماس تلاش‌هایی برای حل اختلافات و دستیابی به اتحاد حول آرمان دولت فلسطینی شکل گرفته است. شاید بتوان یکی از مهمترین نمودهای هماهنگی در مواضع دو گروه فلسطینی پس از امضای توافقنامه آشتی ملی را حضور یک نماینده مشترک از سوی فلسطین در شانزدهمین نشست جنبش عدم تعهد در تهران (اوت ۲۰۱۲) عنوان کرد. علیرغم اینکه دولت ایران از اسماعیل هنیه، نخست وزیر دولت حماس و محمود عباس رئیس تشکیلات خود گردان فلسطین برای شرکت در نشست سران جنبش عدم تعهد در تهران دعوت کرده بود، اسماعیل هنیه از شرکت در این اجلاس خودداری کرد و به حضور محمود عباس به عنوان تنها نماینده دولت فلسطین در این اجلاس رضایت داد. پیشتر «ریاض المالکی» وزیر امور خارجه تشکیلات خودگردان فلسطین نیز گفته بود در صورتی که «اسماعیل هنیه» در نشست سران جنبش عدم تعهد در تهران حضور یابد، «محمود عباس» در این نشست حضور نخواهد یافت.
۴-روابط دیپلماتیک فلسطین با دیگر دولتها
در زمینه داشتن روابط با دیگر دولتها، فلسطین تاکنون تعدادی از موافقتنامه‌های بین‌المللی نظیر منشور عرب در زمینه حقوق بشر و منشور میراث فرهنگی یونسکو را امضا کرده و به تصویب رسانده است. به علاوه، دولت فلسطین دارای روابط سیاسی با دولتهای مختلف جهان است.^[۱۵۸]
بر اساس اطلاعات موجود، دولت فلسطین تا کنون از سوی ۱۳۱ دولت جهان مورد شناسایی قرار گرفته است^[۱۵۹] و عضو سازمان‌های مختلف بین‌المللی است و دارای مقر دیپلماتیک در دولتهای مختلف جهان است. همچنین تایید اعلامیه استقلال صادر شده از سوی شورای ملی فلسطین در ۱۵ نوامبر ۱۹۸۸ توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در قالب قطعنامه ۴۳/۱۷۷^[۱۶۰] ، مدرکی است دال بر شناسایی فلسطین و برقراری روابط با آن از سوی جامعه بین‌المللی. تنها آمریکا و اسرائیل به‌این قطعنامه رای مخالف داده‌اند و آلمان نیز به آن رای ممتنع داده است.^[۱۶۱]
در سال ۱۹۸۸شورای ملی فلسطین، به نمایندگی از سوی مردم فلسطین، استقلال فلسطین را اعلام کرد. در اعلامیه استقلال فلسطین «تشکیل دولت فلسطین در سرزمین فلسطین به پایتختی بیت‌المقدس» اعلام شد. در نتیجه‌این اعلامیه، یاسر عرفات، رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد دعوت شد. پس از آن مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که در آن «اعلام دولت فلسطین توسط شورای ملی فلسطین در ۱۵ نوامبر ۱۹۸۸ را مورد تصدیق قرار داد» و مقرر کرد که «عبارت فلسطین به جای عبارت سازمان آزادی بخش فلسطین در سیستم سازمان ملل متحد مورد استفاده قرار گیرد.»^[۱۶۲] ۱۰۴دولت عضو ملل متحد به‌این قطعنامه رای مثبت و ۴۴ دولت رای ممتنع دادند. تنها آمریکا و اسرائیل به‌این قطعنامه رای منفی دادند.^[۱۶۳]
این میزان رای بالا به قطعنامه مذکور نشان می‌دهد که فلسطین در جامعه بین‌المللی به عنوان یک دولت شناخته می‌شود. اگر جامعه بین‌المللی مخالف این اعلامیه بود، قطعا آن را اعلام می‌کرد. یکی از موارد مشابه در این زمینه، عکس العمل سازمان ملل متحد به اعلامیه دولت شدن جمهوری ترکی قبرس شمالی در سال ۱۹۸۳ است. جامعه بین‌المللی این اعلامیه را نامعتبر تشخیص داد، زیرا ترکیه سرزمین قبرس را به اشغال نظامی خود درآورده و حاکمیت قبرس را نقض کرده بود. شورای امنیت سازمان ملل متحد این اعلامیه استقلال را غیرقانونی اعلام نمود و اظهار داشت: «اعلامیه صادره توسط مقامات قبرس ترکی در ۱۵ نوامبر ۱۹۸۳،…که هدف از آن ایجاد “جمهوری ترکی قبرس شمالی” است، نامعتبر است.» همچین شورای امنیت اعلام کرد: «شورا اعلامیه فوق الذکر را از نظر حقوقی بی اعتبار می‌داند و خواستار پس گرفتن آن است…»^[۱۶۴] اگر جامعه بین‌المللی اعلامیه استقلال فلسطین در سال ۱۹۸۸ را بی اعتبار تشخیص می‌داد، با توجه به وضعیت حساس خاورمیانه، با صدای بلند و رسا آن را اعلام می‌کرد. اما این کار را انجام نداد.
همانگونه که اشاره شد، سازمان ملل متحد قبلا به فلسطین به عنوان یک دولت اشاره کرده بود.^[۱۶۵] در سال ۱۹۸۹ پیش نویس قطعنامه‌ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای اشاره به فلسطین به عنوان یک دولت در اسناد سازمان ملل متحد آماده شد، اما پس از آنکه آمریکا تهدید کرد که کمک‌های خود به سازمان ملل متحد را متوقف خواهد کرد، این قطعنامه به رای گذاشته نشد.^[۱۶۶]
این اقدام ملل متحد در تناقض با سابقه قبلی حمایت این سازمان از حق فلسطینیان برای بهره مندی از حق تعیین سرنوشت است. در سال ۱۹۷۴، مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نفع حق تعیین سرنوشت مردم فلسطین رای داد.^[۱۶۷] همچنین در قطعنامه‌ای دیگر، سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان عضو ناظر در ملل متحد پذیرفته شد.^[۱۶۸]
رفتار سازمان ملل متحد با فلسطین در سال‌های گذشته مانند یک دولت بوده است. زمانی که بحث‌های مرتبط با موضوع فلسطین در دستور کار شورای امنیت قرار دارد، شورا به فلسطین اجازه می‌دهد، در جلسات آن شرکت کند. در حالی که بر اساس مقررات شورای امنیت سازمان ملل متحد، تنها یک دولت می‌تواند در این جلسات شرکت کند.^[۱۶۹]
به فاصله کوتاهی پس از صدور اعلامیه استقلال فلسطین در سال ۱۹۸۸، فلسطین از سوی ۸۹ دولت جهان مورد شناسایی قرار گرفت.^[۱۷۰] اکثر دولتهایی که فلسطین را مورد شناسایی قرار دادند، از دولت‌های جهان سوم بودند. دولتهای اروپایی در این زمینه محتاطانه تر رفتار می‌کردند، هرچند که لزوما از موضع دولت نبودن فلسطین نیز حمایت نمی‌کردند. فرانسوا میتران^[۱۷۱]، رئیس جمهور وقت فرانسه موضع اروپایی‌ها در مورد دولت بودن فلسطین را این گونه توصیف کرد «بسیاری از دولتهای اروپایی آماده شناسایی دولت فلسطین نیستند. برخی دیگر نیز فکر می‌کنند بین شناسایی و عدم شناسایی درجات زیادی وجود دارد. من در میان این دسته قرار دارم.»^[۱۷۲]